ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Δογματικώς Ορθή Καθολική Εκκλησία. Δυστυχώς οι καθολικοί φέρουν σημαντικές δογματικές πλάνες... Από τον 5ο αιώνα περίπου υπήρξε έντονη διαμάχη για το Ιλλυρικόν. Δηλαδή η παλαιά Ρώμη και η νέα Ρώμη ήθελαν την Ελλάδα υπό την επιρροή τους. Ήθελαν υπό την εκκλησιαστική, και όχι μόνο, εποπτεία τους την Ελλάδα και τις άλλες ορθόδοξες περιοχές.

Αυτό δημιουργούσε τριβές. Άρχισε να διατυπώνεται η άποψις ότι κύριος της Εκκλησίας και της κοσμικής εξουσίας είναι ο Πάπας και αυτό το εστήριζε σε κάποιες ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις που συνετάχθησαν στα μέσα του 9ου αιώνα είτε στη Γαλλία είτε στην Ισπανία, πάντως όχι στη Ρώμη, και στην ψευδοκωνσταντίνειο δωρεά.

Ένα πλαστό κείμενο που προβάλλει την άποψη ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος άφησε το στέμμα της βασιλείας στον Πάπα της Ρώμης.  Η Εκκλησία μέχρι το 1000 περίπου ανεχόταν και την εμφάνιση του φιλιόκβε, αν και δεν το ενέκρινε. Μάλιστα ο Πάπας Λέων 3ος αποδοκίμασε το φιλιόκβε και ανήρτησε δύο αργυρές πλάκες στο Ναό του Αγίου Πέτρου με το σύμβολο της πίστεως χωρίς την προσθήκη του φιλιόκβε.

Προσετέθησαν και προοδευτικά αυξήθηκαν πολιτικές διαφορές και εκκλησιαστικές. Πολιτικές διαφορές είναι η ίδρυση του παπικού κράτους και της Δυτικής Αυτοκρατορίας υπό του Μεγάλου Καρόλου. Εκκλησιαστικές διαφορές είναι το παπικό πρωτείο και το αλάθητο του Πάπα. Οι διαφορές μεταξύ της παπικής και της ορθοδόξου Εκκλησίας είναι τριών μεγάλων κατηγοριών:

Η πρώτη κατηγορία είναι οι βασικές διαφορές ενώ καμία πρόοδος στις σχέσεις δεν μπορεί να υπάρξει αν σ' αυτές ο Πάπας δεν αφαιρέσει ό,τι αυτοβούλως και αυθαιρέτως προσέθεσε εις αντίθεσιν με τις αποφάσεις όλων των οικουμενικών συνόδων. Υπάρχει μια άλλη κατηγορία διαφορών που είναι σημαντικές, όπως τα της θείας κοινωνίας όπου η Εκκλησία εν οικουμενική συνόδω και μόνον αυτή θα μπορούσε όχι να υποχωρήσει αλλά να δώσει κάποιες διεξόδους. Η τρίτη ομάδα είναι διαφορές άξιες παροράσεως, δηλαδή μπορεί εύκολα να γίνει τακτοποίησή τους. Π.χ. για τα ράσα των κληρικών.

1. Φιλιόκβε

Το φιλιόκβε σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Με αυτό εισάγεται διαρχία στην Αγία Τριάδα. Είναι αληθές ότι οι παπικοί που χρησιμοποιούσαν τη λατινική γλώσσα δεν είχαν την ευελιξία να διακρίνουν τη διαφορά στη λέξη εκπορεύεται εκ του Πατρός και τη λέξη πέμπεται εκ του Υιού. Η εκπόρευσις είναι εσωτερική υπόθεσις, ενώ το πέμπω είναι κάτι εξωτερικό. Π.χ. εκπορεύεται ο λόγος μου, ενώ πέμπω κάποιον να μου φέρει ένα ποτήρι νερό. Εφόσον η Εκκλησία στις οικουμενικές συνόδους όρισε το σύμβολο της πίστεως ακριβώς έτσι και μάλιστα απαγορεύει ρητώς οποιαδήποτε προσθήκη ή αφαίρεση, ουδείς βεβαίως είχε τη δυνατότητα αυθαιρέτως να αλλοιώσει τις αποφάσεις των πρώτων οικουμενικών συνόδων.

2. Πρωτείο

Το παπικό πρωτείο δεν είναι απλή διεκδίκησις του Πάπα ότι είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Αυτό το είχε. Αλλά ότι θείω δικαίω είναι ο εκπρόσωπος του Θεού στη Γη και μόνον εκείνος. Papa Petrus Ipse, δηλαδή: Ο Πάπας είναι ο ίδιος ο Πέτρος. Δι' εκάστου Πάπα διενεργεί στην Εκκλησία ο ίδιος ο Πέτρος. Λάθος μέγα, βεβαίως. Στην πρώτη αποστολική σύνοδο που μετείχαν όλοι οι Απόστολοι το 49 μ.Χ. προήδρευσε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων, που δεν ήταν ένας από τους 12 Αποστόλους, ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος, ο νομιζόμενος αδελφός του Ιησού, υιός του μνήστορος Ιωσήφ. Σ' αυτή την αποστολική σύνοδο όλοι οι Απόστολοι ήταν ίσοι μεταξύ τους.

3. Αλάθητο

Το αλάθητο είναι η άποψις ότι ο Πάπας όταν μιλάει ως Πάπας είναι αλάθητος. Αυτό δεν στηρίζεται βεβαίως πουθενά. Στην Εκκλησία του Χριστού αλάθητοι είναι μόνο οι οικουμενικές σύνοδοι όπου μετέχουν ανεξαιρέτως όλοι οι επίσκοποι της Ενωμένης Εκκλησίας παλαιότερα και σήμερα, αν γίνει οικουμενική σύνοδος, όλοι οι ορθόδοξοι πάσης της οικουμένης.

4. Ουνία

Η Ουνία αποτελεί τον Δούρειο Ίππο για την άλωση της ορθοδοξίας. Με την πρόφαση των ελληνορύθμων ρωμαιοκαθολικών εδημιουργήθη μία μορφή θρησκευτικής εξαπατήσεως των ορθοδόξων. Μάλιστα μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού πλήθος ορθοδόξων ναών κατελήφθησαν βιαίως υπό των παπικών σχεδόν σε όλες τις ανατολικές χώρες με αποκορύφωμα τη Ρωσία και την Ουκρανία. Δεν μπορείς να είσαι παπικός και να συμπεριφέρεσαι στην ενδυμασία και τη λατρεία σαν ορθόδοξος με σκοπό να εξαπατήσεις κάποιους εκ των ορθοδόξων.

5. Αγαμία

Στην πρώτη οικουμενική σύνοδο, προεδρεύοντος του οσίου Κορδούις (Ισπανός επίσκοπος), ετέθη το θέμα της υποχρεωτικής αγαμίας, αλλά αποφασίστηκε μετά από πρόταση του Αγίου Παφνοντίου να είναι ελεύθερο προ της χειροτονίας να παντρεύονται οι κληρικοί.

6. Λατρευτικές διαφορές

Σε αυτές κατατάσσουμε τη θεία ευχαριστία. Οι καθολικοί προσφέρουν άζυμο άρτο, ενώ οι ορθόδοξοι άρτο κανονικό. Διαφορά υπάρχει και στον τρόπο βάφτισης. Η ορθόδοξη Εκκλησία βαφτίζει διά καταδύσεως, ενώ η καθολική ρίχνει νερό στο κεφάλι του βαφτιζομένου.  Γενικώς ο παπισμός διαμόρφωσε ένα κλίμα πολιτικό-εκκλησιαστικό και δογματικό σε εντελώς λάθος δρόμους. Χωρίς καμία επιθετική διάθεση τονίζουμε ότι η τριχοτόμηση του χριστιανικού κόσμου οφείλεται στο αλάθητο, στο πρωτείο, στα συγχωροχάρτια, στην Ιερά Εξέταση κ.λπ.

Ούτε τα καράβια των Σταυροφόρων πήγαν κατά λάθος στην Κωνσταντινούπολη ούτε τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα το 1922 προς τον Κεμάλ Ατατούρκ εστάλησαν εκ τυπογραφικού λάθους ή εκ παραδρομής. Για να μην προσθέσουμε την Κύπρο ή και τη Γιουγκοσλαβία. Τέλος, το αλάθητο και το πρωτείο δεν το ξέχασαν αλλά και το εθεσμοθέτησαν στη δεύτερη Βατικάνιο Σύνοδο το 1965.

Εμείς ως ορθόδοξοι θέλουμε την ένωση, την επιθυμούμε και προσευχόμεθα γι' αυτήν και ενισχύουμε την αγάπη. Όμως δεν υπάρχει αγάπη χωρίς αλήθεια, ούτε και αγάπη χωρίς ελευθερία. Εμείς οι ορθόδοξοι έχουμε 14 αυτοκέφαλες Εκκλησίες ίσες μεταξύ τους.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΠΑΠΑΣ

Οι πολιτικοί μας ηγέτες αδυνατούν να υψώσουν το ανάστημά τους, στον εκάστοτε Πάπα δέσμιοι των υποχρεώσεών τους

Ο Πάπας, ο Ιωάννης Παύλος Β’, ήταν αυτός που υποδαύλιζε εδώ και μία δεκαετία την Ουνία στις ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες.

Ο Πάπας, ο Ιωάννης Παύλος Β’, ήταν αυτός που μετά από έναν και πλέον αιώνα επιβεβαίωνε με παπική Εγκύκλιο την Ουνία.

Ο Πάπας, ο Ιωάννης Παύλος Β’, ήταν αυτός, που ανέπτυξε ισχυρή παπική ιεραποστολική δράση στη γειτονική Αλβανία, ασκώντας τη ρωμαιοκαθολική προπαγάνδα και σε περιοχές εκ παραδόσεως Ορθόδοξες, όπως η Βόρειος Ήπειρος.

Ο Πάπας, ήταν αυτός, που ανακήρυξε άγιο τον σφαγέα των Ορθοδόξων Σέρβων επί χιτλερικής κατοχής, τον καρδινάλιο Στέπινατς.

Ήταν αυτός, που αναγνώρισε πρώτος το ψευδοκράτος των Σκοπίων με το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ μας.

Ήταν αυτός, που μετά από δεκαετίες διαλόγων "αγάπης", οδήγησε σε αδιέξοδο και ουσιαστικό ναυάγιο τις διμερείς συζητήσεις με την σκληρή του στάση υπέρ της Ουνίας (Βαλτιμόρη 2000).

Ήταν αυτός, που με ιταμή παπική Εγκύκλιο (Dominus Jesus) υποστήριξε τις υπερφίαλες αξιώσεις των παπών του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα για παγκόσμια εκκλησιαστική ηγεμονία.

Ήταν αυτός, που παρά τις θεολογικές ζυμώσεις και διευκρινίσεις των τελευταίων δεκαετιών, έμεινε πιστός στα αιρετικά δόγματα και αμετακίνητος από τις εκκλησιαστικές επεκτατικές (ιμπεριαλιστικές) του βλέψεις.

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ κατηγορήθηκε ως ηθικά υπεύθυνος για τον νέο διχασμό των βαλκανικών λαών, τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, για τούς πολέμους που έβαψαν τα Βαλκάνια στο αίμα, νωπό ακόμη στη Σερβία. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τι σήμαινε για όλους εμάς για την ιστορία μας, την Πίστη μας, τις παραδόσεις μας, τούς άγιους και ήρωές μας και τις θυσίες τους, ο τότε ερχομός του πάπα και μάλιστα του συγκεκριμένου πάπα Ιωάννη Παύλου του Β’ .

ΤΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ Ο ΠΑΠΑΣ;

Ήθελε να επιτύχη την έμμεση πλην σαφή αναγνώριση του “Πρωτείου” και της διπλής του ιδιότητας από την Ορθόδοξη Εκκλησία και τούς πιστούς της, και ότι άλλο βέβαια ημπορούσε να καταφέρει και να φανεί εις όλον τον κόσμον ότι θα τον αναγνωρίζαμε ως κανονικόν επίσκοπον “Αδελφής Εκκλησίας” και Πρώτον τη τάξει “Αγιώτατον Αδελφόν”. Δηλαδή ένα είδος θρησκευτικού Πλανητάρχη, διότι έτσι εξυπηρετεί την Νέα Τάξη Πραγμάτων και τα καταχθόνια σχέδια των Εβραίων Σιωνιστών.

Και βέβαια όλα αυτά μέσα στα πλαίσια, ενός Συγκρητιστικού και Οικουμενιστικού Πνεύματος της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Νεας Εποχής, που εδώ και πολλές δεκαετίες επιχειρείται παγκοσμίως και που εν πολλοίς έχει ΑΛΩΣΕΙ όχι μόνον τούς ετερόδοξους Χριστιανούς, αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ και αρκετούς Ορθοδόξους Χριστιανούς όλων των βαθμίδων. Λαϊκούς, μοναχούς, ιερείς, αρχιερείς, αρχιεπισκόπους και πατριάρχας.

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Με ποιόν λοιπόν συζητάνε κατά καιρούς κάποιοι κύριοι; Με ποιόν αγκαλιάζονται και συμπροσεύχονται; Με ποιόν πάνε κάποιοι κύριοι να ενωθούνε; Με ποιόν;

*Με τον αίτιον του σχίσματος μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας το 1054;

*Με τον αίτιον των Σταυροφοριών το 1204;

*Με τον αίτιον θανάτου δεκάδων Αγιορειτών Πατέρων, οι οποίοι εμαρτύρησον εις το Άγιον Όρος, το 1274, επειδή δεν ήθελον να μνημονεύσουν τον Λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκον;

*Με τον αίτιον των πολλών και μεγάλων γεγονότων της Ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας το 1439;

*Με τον αίτιον της Πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως το 1453;

*Με τον αίτιον της μεγάλης σφαγής της "Νύκτας του Αγίου Βαρθολομαίου";

*Με τον αίτιον της Ιεράς Εξέτασης και των εκατοντάδων φόνων και εγκλημάτων εν ονόματι του Θεού, κατά τον Μεσαίωνα;

*Με τον αίτιον των δεκάδων αιρετικών Προτεσταντικών ομάδων;

*Με τον αίτιον της Ουνίας;

*Με τον αίτιον της μεγάλης Σφαγής των 800.000 Σέρβων το 1945, από τούς Καθολικούς Ουστάσι;

*Με τον αίτιον δεκάδων πλανών και αιρέσεων και πλήρους διαστροφής του Ευαγγελίου του Κυρίου μας; όπως το filioque, το Πρωτείο, το Αλάθητο, το Ράντισμα αντί Βάπτισμα, το Πουργκατόριον Πύρ και τα Συγχωροχάρτια, την Άσπιλον Συλληψιν της Παναγίας μας, την υποχρεωτική αγαμία του κλήρου τους, την βλάσφημη θεωρία του Ανσέλμου περί "Θείας ικανοποιήσεως" και τόσα άλλα... "ων ουκ έστιν αριθμός" ;

Δεν θα μπορέσουν όμως  να το καταφέρουν δια δύο βασικούς λόγους:

α) διότι ΠΑΝΤΑ υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν Άγιοι σαν τον ΜΑΡΚΟΝ τον ΕΥΓΕΝΙΚΟΝ, Μ. ΦΩΤΙΟΝ, ΜΑΞΙΜΟΝ τον ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ, ΚΟΣΜΑΝ τον ΑΙΤΩΛΟΝ κ.α. και ήρωες σαν τον ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, τον ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ τον ΣΑΜΟΥΗΛ στο ΚΙΟΥΓΚΙ, τούς ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΥΣ του ΛΕΩΝΙΔΑ, και άλλους πολλούς, οι οποίοι πάνω απ’ όλα και απ’ όλους είχαν την αγάπη δια τον Θεόν και την Ελλάδα μας και πολέμησαν "Για του Χριστού την ΠΙΣΤΗ την Αγία και της ΠΑΤΡΙΔΟΣ την ελευθερία", και

β) διότι αυτή την χώρα την προστατεύει παντοτεινά ένα αόρατο και πανίσχυρο χέρι. Το ΧΕΡΙ του ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ.

Προσπαθούν μάταια  εις “αέρα δέρετε”, “σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν”. Ακόμη, αν θέλετε, να υπενθυμίσω με μία πολύ μικρή παραλλαγή (σ.σ. όπου υπήρχε η λέξις ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αντικατεστάθη με τις λέξεις ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ) τα σπουδαία και διαχρονικά λόγια του Μεγάλου Ρήτορος της Εκκλησίας μας Ιωάννου του Χρυσοστόμου:

“Ποσοι επολέμησαν την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ; και οι πολεμούντες απώλοντο· Αύτη δε υπέρ τον ουρανόν αναβέβηκεν.Τοιούτον έχει μέγεθος η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ· πολεμουμένη νικά· επιβουλευομένη περιγίγνεται· υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα και ου καταπίπτει υπό των ελκών· κλυδωνίζεται αλλ’ ου καταποντίζεται· χειμάζεται αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει· παλαίει αλλ’ ουχ ηττάται· πυκτεύει αλλ’ ου νικάται... ” (P. G. 52, 397)

 ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

Πριν όμως συνεχίσωμεν, ας κάνωμε μία μικρή και αναγκαία αναδρομή εις την ιστορία, δια να ιδούμε τι επίστευαν και τι έλεγαν δια τον Παπα και τούς Παπικούς, μερικοί από τούς πάμπολους Αγίους Πατέρας, Διδασκάλους και Θεολόγους της Εκκλησίας μας. Από τον 4ον ακόμη αιώνα τότε που η Εκκλησία (Ανατολική και Δυτική) ήτο μία και αδιαίρετος, ο Μέγας Βασίλειος έγραφε τα εξής σημαντικά και άξια μεγάλης προσοχής. “Εάν δε επιμείνη η οργή του Θεού, ποία βοήθεια ημίν της Δυτικής οφρύος;

Οι το αληθές ούτε ίσασιν ούτε μαθείν ανέχονται ψευδέσι δε υπονοίαις προειλημμένοι... προς μεν τούς την αλήθειαν αυτοίς απαγγέλλοντας φιλονεικήσαντες, την δε αίρεσιν δι’ εαυτών βεβαιώσαντες. Εγώ μεν γαρ αυτός, εβουλόμην αυτών επιστείλαι τω κορυφαίω... ότι ούτε ίσασιν παρ’ ημίν την αλήθειαν, ούτε την οδόν δι’ ης αν μανθάνοιεν καταδέχονται,... μηδέ αξίωμα κρίνειν υπερηφανείαν, αμάρτημα και μόνον αρκούν έχθραν ποιήσαι εις Θεόν”.

Δηλαδή: “Εάν δε συνεχισθή η εναντίον μας οργή του Θεού ποία βοήθεια μπορεί να μας προσφέρη η Δυτική αλαζονεία και υπεροψία; Αυτοί ούτε την αλήθειαν γνωρίζουν, ούτε θέλουν και ανέχονται να την μάθουν, αλλά καθώς είναι προκατειλημμένοι από αστηρίκτους υποψίας... εμάχοντο εκείνους που τούς έλεγαν την αλήθειαν και εστήριζαν την αίρεσιν με την στάσιν τους.

Ας τα ακούσουν αυτά όλοι εκείνοι που πιστεύουν, ότι τούς έχωμεν ανάγκη και προσβλέπουν και πάλιν προς την Δυσιν, επειδή κινδυνεύωμεν και ότι είναι πραγματικοί σύμμαχοί μας και ότι θα μας βοηθήσουν. Όσο μας βοήθησαν και στις σταυροφορίες, στην Ψευδοσύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας, στην Πτώση της Πολεως, στα 400 χρόνια δουλείας, στην παλιγγενεσία του 21, το 12, στην Μικρασιατική καταστροφή, το ’40, στην Ιταλική κατοχή στα Δωδεκάννησα, στην Β. Ήπειρο, στην Κυπρο, στην Μακεδονία, στα Ίμια, και σε πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.

Εάν ο Θεός μας εγκατέλειψε και δεν τον έχωμεν μαζί μας, επειδή τον έχουμε προδόσει, κανείς μα κανείς, όσο ισχυρός και εάν είναι, δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτε και καμμία βοήθεια. "Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας επί υιούς ανθρώπων εν οις ουκ έστι σωτηρία" και αλλού· "εάν μη Κυριος οικοδομήσει οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες". Αντιθέτως· "Ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών". Και όπως ψάλλει η Εκκλησία μας· "Μεθ’ ημών ο Θεός γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός".

Ας μην ξεχνάμε το ζωντανό παράδειγμα της Βασιλεύουσας. Επί χίλια χρόνια εκείτετο Βράχος Ασάλευτος και Φρούριο Απόρθητο, και κανείς μα κανείς δεν κατόρθωσεν να την κατακτήση, διότι είχε πάντοτε σύμμαχον τον Θεόν και υπέρμαχον Στρατηγόν, την Υπεραγία Θεοτόκον. Όταν όμως επρόδοσαν την Πίστην τους εις την Ψευδοσυνόδον της Φερράρας-Φλωρεντίας, και ενώθησαν με τον Πάπαν, ο Θεός τούς εγκατέλειψεν και έπεσεν η Πόλις. Βέβαια και τότε το μοναδικό και ισχυρό επιχείρημα Εκκλησίας και Πολιτείας ήτο, ότι έχωμεν ανάγκη και χρειαζόμαστε την βοήθειάν τους.

Παρ’ όλες τις λιγοστές διαφωνίες, κυρίως από μεγάλους πνευματικούς και σοφούς της εποχής εκείνης, παρ’ όλα τα ζωντανά σημεία τα οποία έδειξεν ο Θεός, πριν αναχωρήσουν δια την Δυσιν, αλλά και μετά ( Θεομηνίες, Σεισμοί, Οράματα, ο θάνατος του Πατριάρχη Ιωσήφ στα πόδια του πάπα Ευγένιου Δ’ την ώρα που υπέγραφε την ψευδοένωσιν κ.α.π.) εκείνοι δεν επείσθησαν. Αποτέλεσμα, πέντε μήνες μετά το προδοτικό συλλείτουργο στις 12/12/1452 και την αναφορά του ονόματος του Πάπα στην Αγιά -Σοφιά, έγινε η Πτώση της Πόλεως.

Ας πάμε όμως και εις τον μέγα πολέμιον του Παπισμού, εις τον έναν και κατ’ εξοχήν ΑΝΤΙΠΑΠΑ κατά τον Αθανάσιον Πάριον, εις τον Άτλαντα της Ορθοδοξίας Άγιον Μάρκον τον Ευγενικόν, αυτόν δια τον οποίον ο Πάπας Ευγένιος ο Δ’ στην ΠΡΟΔΟΤΙΚΗΝ Σύνοδον Φερράρας - Φλωρεντίας είπε το ιστορικό· " Μάρκος ουχ υπέγραψεν ουδέν εποιήσαμεν". Είναι γνωστώτατοι οι μεγάλοι και καθοριστικοί αγώνες του Αγίου Μάρκου καθώς και όλα τα δεινά, κακουχίες, εξευτελισμούς, διωγμούς κ.α. που υπέστη, καθ’ όλην την περίοδον της Ψευδοσυνόδου, αλλά και κατόπιν εις την Κωνσταντινούπολιν, προκειμένου να υπερασπισθή την Ορθόδοξον Πίστιν μας. "Κρατεί μεν Άτλας μυθικός ώμοις πόλον, κρατεί δ’ αληθώς Μάρκος Ορθοδοξίαν" λέγει η Εκκλησία μας. Αυτός λοιπόν ο Άγιος που έζησε όσο κανείς άλλος από πολύ κοντά τούς Παπικούς, μας λέγει τα κάτωθι συγκλονιστικά: “Ημείς δι’ ουδέν άλλο, απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλ’ η ότι εισίν ου μόνον σχισματικοί, αλλά και ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ”. Δια τούτο παρακαλώ ημάς· “Φεύγετε τούς Παπικούς ως φεύγει τις από όφεως και από προσώπου πυρός”.

Και αλλού αναφερόμενος στούς “Ορθοδόξους” οι οποίοι απεδέχθησαν τον Πάπα και το Μνημόσυνόν του, έλεγε τα εξής τρομακτικά: “Βούλομαι πλατύτερον την εμήν γνώμην ειπείν... ίνα σύμφωνος ω εμαυτώ απ’ αρχής έως τέλους και μη δόξη τισίν ότι άλλα έλεγον, άλλα δε έκρυπτον εν τη διανοία... λέγω δε περί του Πατριάρχου η του κλήρου αυτού η των κοινωνούντων αυτώ τινα συνεύξασθαι η συμφορέσαι τοις εκ του ημετέρου μέρους ιερεύσι τοις προς τα τοιαύτα προσκληθείσι δόξας ως οιοδήποτε τρόπω προσίεμαι και εν τω κρυπτώ την αυτού κοινωνίαν και ίνα μη η σιωπή μου συγκατάβασιν τινα υπονοήσαι  παρέξει, τοις μη καλώς και εις βάθος ειδόσι τον εμόν σκοπόν, λέγω και διαμαρτύρομαι ενώπιον των παρατυχόντων πολλών και αξιολόγων ανδρών, ως ούτε βούλομαι την αυτού η την μετ’ αυτού κοινωνίαν το παράπαν ουδαμώς ούτε επί τη ζωή μου ούτε μετά τον θάνατόν μου...

Πέπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιΐσταμαι τούτου και των τοιούτων εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και Αγίοις Πατράσι και θεολόγοις της Εκκλησίας· ώσπερ αν πείθομαι τοις ... συντιθεμένοις τούτοις, αποδιΐσταμαι της αληθείας και των μακαρίων διδασκάλων της Εκκλησίας· και δια τούτο λέγω ώσπερ παρά πάσαν μου την ζωήν ήμην ΚΕΧΩΡΙΣΜΕΝΟΣ απ’ αυτών ούτω και εν τω καιρώ της εξόδου μου και έτι μετά την εμήν αποβίωσιν και εξ όρκου εντέλλομαι ίνα μηδείς εξ αυτών προσεγγίση η εν τη εμή κηδεία η εν τοις μνημοσύνοις μου.... ” δια να καταλήξει με δυο λόγια αλλού:

“Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πιστεως”.

Δηλαδή με απλά λόγια: Όχι μόνον δεν αποδεχόταν και δεν ήθελε καμμία επαφή με τον Παπα και τούς Παπικούς, αλλά ούτε και με τούς “Ορθοδόξους” οι οποίοι απεδέχθησαν τον Παπα και τον εμνημόνευσαν εις την Ορθόδοξη εκκλησία δεν επιθυμούσε και δεν ήθελε καμμία σχέση και πνευματική επικοινωνία, ούτε όσο ζούσε, ούτε μετά τον θάνατόν του, διότι, έλεγε, είναι σίγουρος, ότι όσο πιο μακρυά φεύγει απ’ αυτούς (τούς "Ορθοδόξους" που είχαν σχέσεις με παπικούς) τόσο πιο κοντά έρχεται εις τούς Αγίους Πατέρας.

Και όσο πιο κοντά τους έρχεται, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από τούς Αγίους μας. Και καταλήγει, ότι δεν χωρεί καμμία συγκατάβασις σε ο,τι έχει σχέση με την Ορθόδοξη Πίστη μας. Ο διαπρύσιος και μέγας αναμορφωτής του Γένους μας, Ιερομάρτυς, Εθνομάρτυς, Ισαπόστολος και Προφήτης Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός η όπως τον ήξερε και τον φώναζε ο λαός μας, ο Πατροκοσμάς έλεγε:  “ο ένας ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ είναι ο ΠΑΠΑΣ, και ο έτερος είναι αυτός που είναι στο κεφάλι μας, χωρίς να ειπώ το όνομά του· το καταλαμβάνετε, μα λυπηρόν είναι να σας το ειπώ, διότι αυτοί οι ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ είναι εις την ΑΠΩΛΕΙΑΝ, καθώς το έχουν.” (Διδαχή Η’).

Αλλού πάλι ο μέγας διδάχος του Γένους μας ΚΑΤΑΡΑΤΑΙ τον ΠΑΠΑ και μας προειδοποιεί προφητεύοντας ότι ο ΠΑΠΑΣ θα είναι η αιτία που θα μας έλθουν πολλά και μεγάλα κακά.

“Τον ΠΑΠΑ να ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού” (90η Προφητεία Αγ. Κοσμά).

Ο σύγχρονος και μεγάλος Σέρβος θεολόγος, μακαριστός Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πόποβιτς έλεγε χαρακτηριστικά:

“Τρεις είναι οι μεγαλύτερες Πτώσεις του ανθρώπου.

α)Η πτώσις του Αδάμ

β) Η πτώσις του Ιούδα και

γ) Η πτώσις του ΠΑΠΑ”

Ας δούμε όμως, τέλος, , και τα σοφά λόγια του σπουδαίου και αείμνηστου ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ αναφορικά με το θέμα, δια να διαπιστώσουμε του λόγου το αληθές, και ότι τίποτε στην ουσία δεν άλλαξε από τότε μέχρι τώρα: “Μεγάλο, πολύ μεγάλο και σπουδαίο είναι ένα ζήτημα που δεν του δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οι περισσότεροι Έλληνες. Κι αυτό είναι το ότι από καιρό αρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί να θέλουν και να επιδιώκουν να δέσουν στενές σχέσεις με τούς παπικούς, που επί τόσους αιώνες μας ρημάξανε.

Γιατί, στ’ αληθινά, δεν υπάρχει πιο μεγάλος αντίμαχος της φυλής μας, κι επίμονος αντίμαχος, που, σώνει και καλά, θέλει να σβήσει την Ορθοδοξία. Οι δεσποτάδες που είπα πως τούς έπιασε, άξαφνα κι αναπάντεχα, ο έρωτας με τούς Λατίνους, λένε πως το κάνουν από “αγάπη”. Μα αυτό είναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία και καλά θα κάνουνε να παρατήσουνε αυτά τα ρασόλια της “αγάπης”, που την κάνανε ρεζίλι. Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιγνίδι του, μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη. Ο,τι είπε ο Χριστός, το λέγει κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει... Τώρα, στα καλά καθούμενα, τούς ρασοφόρους μας τούς έπιασε παροξυσμός της αγάπης για τούς Ιταλιάνους, που στέκουνται, όπως πάντα, κρύοι και περήφανοι, και δεν γυρίζουνε να τούς δούνε αυτούς τούς “εν Χριστώ αδελφούς”, που όσα τούς κάνανε από τον καιρό των Σταυροφόρων ίσαμε τώρα, δεν τούς τάκανε μήτε Τούρκος, μήτε Τάταρος, μήτε Μωχαμετάνος. Ίσως κι οι δικοί μας να το κάνουν από παρεξηγημένη καλωσύνη.

Όπως είπα, οι περισσότεροι δικοί μας δεν δώσανε καμμιά σημασία σ’ αυτές τις φιλοπαπικές κινήσεις, που είναι θάνατος για το γένος μας και που τις κινήσανε οι καταχθόνιες δυνάμεις που πολεμάνε τον Χριστό και που με τα λεπτά τούς αγοράζουνε όλους, δεν δώσανε λοιπόν καμμιά σημασία, γιατί τα θεωρούνε τιποτένια πράγματα, αν δεν είναι κι ίδιοι αγορασμένοι, άξια μοναχά για κάποιους στενοκέφαλους και φανατικούς αποπετρωμένους χριστιανούς. Τώρα τα μυαλά γινήκανε φαρδειά, και καταγίνουνται με άλλα, κοσμοϊστορικά προβλήματα! “Θα καθόμαστε να κυττάζουμε τώρα παπάδες κι Ορθοδοξίες;”. Μα αυτούς δεν τούς μέλει κι αν εξαφανισθεί από τον κόσμο κάθε ελληνικό πράγμα.

Και θα εξαφανισθεί όχι τόσο εύκολα με τον αμερικανισμό που πάθαμε, όσο αν γίνουμε στη θρησκεία παπικοί. Γιατί γι’ αυτού πάμε. Παπική Ελλάδα θα πει εξαφάνιση της Ελλάδας. Από τότε που αρχίσανε οι λυκοφιλίες ανάμεσα στούς δικούς μας και στούς παπικούς (και σημείωσε πως οι δικοί μας φαγωθήκανε πρώτοι να πιάσουνε σχέση με τούς Λατίνους σαν να πήρανε από κάπου διαταγή, κι ολοένα μιλάνε για “τον διάλογον” μαζί τους, δίχως να ξέρουνε καλά - καλά τι λένε), από τότε λοιπόν, ακούμε, κάθε τόσο, κάτι πράγματα θεατρικά, άνοστα, ανόητα, δίχως καμμιά σοβαρότητα... με σκοπό να πουλήσουν την Ορθοδοξία, γιατί γι’ αυτούς είναι καθυστερημένη μορφή του Χριστιανισμού, δηλ. ένας βλάχικος χριστανισμός...

Και τι κάνανε; Τίποτα! Λόγια πολλά και χαμένα, που να ντρέπεται κι ο τελευταίος Έλληνας Ορθόδοξος........ Κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που φυλάξαμε το βαθύ μυστήριο της ευσέβειας, τώρα, στα καλά καθούμενα, πάμε να γίνουμε ένα μ’ αυτούς που γελοιοποιήσανε τον Χριστό όσο κανένας άθεος. Αλλά, από που να πιάσει κανένας και που να τελειώσει; Τα απλά και εκ καρδίας όσο και Φωτισμένα αυτά λόγια του αείμνηστου και αγωνιστού Φ. Κόντογλου, δεν αφήνουν περιθώρια παρεξηγήσεως δια το όλον θέμα.

Και φυσικά δεν είναι ο μόνος η οι μόνοι οι οποίοι μιλάνε με αυτή τη σκληρή γλώσσα και τα λόγια εναντίον των παπικών. Είναι και πολλοί άλλοι όπως ο Μέγας Φώτιος, ο Πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλλάριος, ο Πατριάρχης Κων/λεως Γεννάδιος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Αθανάσιος ο Πάριος, Τοπικαί και Πανορθόδοξαι Σύνοδοι και πλήθος άλλοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας.

 ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ;

Έτσι λοιπόν έλεγαν και έτσι έπρατταν οι πραγματικοί Ορθόδοξοι και Άγιοι, και όχι αυτά τα οποία λέγουν και πράττουν σήμερα ωρισμένοι σύγχρονοι "Ορθόδοξοι" οι οποίοι είναι φαίνεται πιο φωτισμένοι από τούς αγίους και θεοφόρους πατέρας μας και έχουν μεγαλύτερη και περισσότερη αγάπη από αυτούς. Ρητορικό το ερώτημα Και φυσικά όλοι ξέρουμε την απάντηση. Τον Άγιο Κοσμά τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και όλους τούς άλλους Αγίους.

Πως λοιπόν , ζητούν  κάποιοι άσχετοι από τούς πιστούς να δεχθούν τα όσα λένε, να τούς εμπιστευθούν και να τούς ακολουθήσουν; Και εις το κάτω-κάτω τι μας ενδιαφέρει ημάς τι θα πη ο κόσμος και η Ευρώπη; Κριτήριόν μας θα είναι ο κόσμος η ο Θεός; Η Αλήθεια η το ψεύδος; Οι εντολές του Θεού η οι εντολές των ανθρώπων;

Ίδωμεν τι θα πράξει ο νέος Πάπας, διότι η ιστορία γράφει και δεν

σταματά εδώ!