Είναι αλήθεια , ότι η Παναγία μας, από την στιγμή που δέχθηκε το χαρμόσυνο άγγελμα του ερχομού του Λυτρωτού στον κόσμο κι ότι θα γίνει μητέρα του Θεού, από εκείνη την στιγμή, άρχισε ο πόλεμος του διαβόλου εναντίον της.
Και βλέπουμε να βρίσκεται στον πρώτο πόνο η Υπεραγία Θεοτόκος, να μην βρίσκει τόπο να εναποθέσει τον Υιό και Λόγο του Θεού. «Ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι». Και βρέθηκε σ’ ένα σπήλαιο μέσα, εκεί με τα άλογα ζώα. Σαν ο πιο φτωχός άνθρωπος στον κόσμο ήρθε ο Χριστός μας.
Μετά άρχισε ο άλλος πόνος στην Παναγία μας, ο διωγμός του Ηρώδη. «Άγγελος Κυρίου εφάνη κατ’ όναρ τω Ιωσήφ λέγων, παράλαβε το παιδίον και την μητέρα και φεύγε εις την Αίγυπτον». Ξενιτεύεται η Παναγία μας.
Στην συνέχεια, ακολουθεί ο πόνος ο οποίος προερχόταν από την εχθρική στάση των Γραμματέων και των Φαρισαίων προς τον Υιόν της και Θεόν μας. Και αυτή η στάση ήταν συνεχής και ο πόνος της παναγίας μας ήταν συνεχής. Έβλεπε όλους αυτούς να Του φέρονται με τον πιο χειρότερο τρόπο, να Του κάνουν παραπλανητικά ερωτήματα, να προσπαθούν να Τον παγιδεύσουν. Έβλεπε την πώρωση αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι δεν παραδέχονταν τα θαύματα που έκανε ο Κύριός μας.
Πόνεσε πολύ όταν έμαθε την προδοσία του Κυρίου μας από τον μαθητή Του. Πόνεσε φοβερά όταν Τον συνέλαβαν, όταν Τον έφτυναν, Τον ύβριζαν, Τον κτυπούσαν , Τον ειρωνεύονταν, όταν Του έβαλαν το ακάνθινο στεφάνι. Κορυφώθηκε δε ο πόνος στην σταύρωση.
Ήρθε όμως η Ανάσταση και χάρηκε η Παναγία μας. Αλλά η χαρά της Παναγίας μας είναι ολοκληρωμένη, όπως και ο πόνος της Παναγίας μας είναι μεγάλος. Και συνυπάρχουν αυτά τα δύο στην Παναγία μας κι εξακολουθούν να συνυπάρχουν. Γιατί;
Δεν τελείωσε ο πόνος της Παναγίας μας με την σταύρωση του Κυρίου μας, αλλά συνεχίζεται, όταν βλέπει τους πιστούς, τους ανθρώπους, τους βαπτισμένους στο όνομα της Αγίας Τριάδος , να παραφέρονται, να υβρίζουν, να βλασφημούν, να κατακρίνουν, να αντιπαθούν, να μισούν. Και ο πόνος της Παναγίας μας πλεονάζει, όταν βλέπει τις ασθένειες, τους θανάτους, όταν βλέπει διάχυτο πόνο μέσα στην οικογένεια, όταν βλέπει πλήθος, πλήθος πόνου μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Και γι’ αυτό, ως βασίλισσα του πόνου, η Παναγία μας προστρέχει στον ανθρώπινο πόνο και προσφέρει το δώρημα «προς το συμφέρον της αιτήσεως», αρκεί ο προσευχόμενος και η προσευχομένη να έχουν βαθύτητα πίστεως και προσηλώσεως προς τον Υιό της.
Έτσι, ο κόσμος της πρόσφερε από ευγνωμοσύνη πλήθος ονομάτων. Την ωνόμασε «Κεχαριτωμένη», «βασίλισσα των ουρανών», «σκέπη του κόσμου», «πάντων ελπίδα», «γοργοϋπήκοο», «δεξιά», «φανερωμένη», πλήθος ονομάτων για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη προς τα τόσα και τόσα αγαθά και τις τόσες πρεσβείες που απευθύνει στον Υιό της.
Δεν θα έφταναν ώρες και ημέρες ,ίσως και χρόνια, να κάθεται και να διηγείται κανείς τα άπειρα θαύματα της Παναγίας μας. Είναι το πιο αγαπητό και το πιο τιμώμενο πρόσωπο απ’ όλους τους ανθρώπους, χριστιανούς και μη…
… Κι εμείς μέσα στην Ορθόδοξη Ελλάδα, ακούμε καθημερινά να βλασφημούν το όνομα της Παναγίας μας και δεν τολμούμε να τους παρατηρήσουμε! Εδώ ζυγίζεται η ποιότητα της πίστεως. Όταν λέμε ότι πιστεύουμε, σημαίνει ότι δεχόμεθα και αγαπούμε με όλη μας την καρδιά , τον Χριστό και την Παναγία και τους αγίους μας. Εάν μας ύβριζαν την σαρκική μητέρα, δεν θα αντιδρούσαμε; Μας υβρίζουν την μητέρα των μητέρων, την μητέρα του Θεού, αλλά και την δική μας μητέρα και μένουμε απαθείς; Γι’ αυτό πρέπει πάντοτε και με τρόπο βέβαια σωστό, ύστερα από προσευχή, να αντιδρούμε και να παρατηρούμε αυτούς οι οποίοι υβρίζουν το όνομα της Παναγίας μας.
«Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν». Η Παναγία μας πρεσβεύει, μεσιτεύει προς τον φιλάνθρωπο Θεό , τον Υιό της . Δεν είναι εκείνη η οποία σώζει. Σώζει δια των πρεσβειών της. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο σωτήρας ο οποίος σταυρώθηκε για μας. Όμως οι παρακλήσεις της Παναγίας μας στον Υιό της και Θεό μας είναι ευπρόσδεκτες. Ο Χριστός μας «δεν της χαλάει το χατήρι», θα λέγαμε της Παναγίας. Κι αυτό φάνηκε από το πρώτο θαύμα που έκανε ο Κύριός μας. Όταν τελείωσε το κρασί στον γάμο της Κανά, τι έκανε η Παναγία μας; Απευθύνθηκε στον Κύριό μας και του είπε: « Τελείωσε το κρασί, κάνε κάτι». Κι εκείνος παρατήρησε , γιατί εκεί φέρθηκε ως Θεός, και της απάντησε: «Τι εμοί και σοι γύναι, ούπω ήκει η ώρα μου». Όμως η Παναγία μας , επειδή ήξερε την αγάπη του Υιού της κι ότι δεν θα της χαλούσε το χατήρι, αμέσως έδωσε εντολή στους υπεύθυνους να κάνουν ό,τι τους πει. Βλέπετε την λεπτότητα της Παναγίας μας; Και πράγματι, διέταξε ο Κύριός μας να γεμίσουν τις υδρίες με νερό κι αφού προσευχήθηκε , έγινε η μετατροπή σε κρασί. Κι έγινε μάλιστα τόσο ωραίο το κρασί, ώστε ν’ απορούν όλοι και να θαυμάζουν .
Κάθε στιγμή, να απευθυνόμεθα με αγάπη αλλά και με εμπιστοσύνη στην Υπεραγία Θεοτόκο και παρακλητικά να της ζητάμε τη βοήθεια. Είναι η μητέρα μας, η Βασίλισσα του πόνου. Αυτή θα μας προσφέρει ό,τι μας χρειάζεται για την επιτυχία του σκοπού αυτής της ζωής.
Από το βιβλίο: «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. +Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμάς Παπαδόπουλος.
Ομιλίες στους Χαιρετισμούς-στις Παρακλήσεις και στους βασικούς σταθμούς της επί γης ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου» Τόμος 5ος
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1996
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου