Δόξα… Καὶ νῦν… Ἦχος α’
«Θεαρχίῳ νεύματι, πάντοθεν οἱ θεοφόροι Ἀπόστολοι, ὑπὸ νεφῶν μεταρσίως αἰρόμενοι».
Αφού με θεαρχικό νεύμα από τα πέρατα της γης μεταφέρθηκαν οι θεοφόροι Απόστολοι μετέωροι πάνω σε νέφη.
Ἦχος πλ. α’
«Καταλαβόντες τὸ πανάχραντον, καὶ ζωαρχικόν σου σκῆνος, ἐξόχως ἠσπάζοντο».
Αγκάλιασαν το πανάχραντο σκήνωμά σου, που έγινε η αρχή της ζωής, και το κατησπάζοντο.
Ἦχος β’
«Αἱ δὲ ὑπέρτατοι τῶν οὐρανῶν Δυνάμεις, σὺν τῷ οἰκείῳ Δεσπότῃ παραγενόμεναι».
Και οι υπέρτατες ουράνιες Δυνάμεις αφού ακολούθησαν τον Κύριο και Δεσπότη τους.
Ἦχος πλ. β’
«Τὸ θεοδόχον καὶ ἀκραιφνέστατον σῶμα προπέμπουσι, τῷ δέει κρατούμεναι, ὑπερκοσμίως δὲ προῴχοντο, καὶ ἀοράτως ἐβόων, ταῖς ἀνωτέραις ταξιαρχίαις· ἰδοὺ ἡ παντάνασσα θεόπαις παραγέγονεν».
Συγκλονισμένες από τρόμο ξεπροβοδούν το σώμα αυτό, που έγινε δοχείο του Θεού κι έμεινε πεντακάθαρο, και υπερκόσμια προχωρούν αόρατα και κράζουν ανήκουστα για μας στις ουράνιες ταξιαρχίες των αγγέλων: Ιδού έφθασε στον ουρανό η Παντοβασίλισσα, η κόρη του Θεού.
Ἦχος γ’
«Ἄρατε πύλας, καὶ ταύτην ὑπερκοσμίως ὑποδέξασθε, τὴν τοῦ ἀενάου φωτὸς Μητέρα».
Ανοίξτε τις ουράνιες θύρες και υποδεχθείτε αυτήν, την Μητέρα του αιωνίου φωτός
Ἦχος βαρὺς
«Διὰ ταύτης γὰρ ἡ παγγενὴς τῶν βροτῶν σωτηρία γέγονεν, ᾗ ἀτενίζειν οὐκ ἰσχύομεν, καὶ ταύτῃ ἄξιον γέρας ἀπονέμειν ἀδύνατο».
Γιατί η σωτηρία όλου του γένους των βροτών συντελέσθηκε δι’ αυτής και δεν έχουμε την δύναμη ούτε να την ατενίσουμε, αλλά ούτε και να της απονείμουμε αντάξιο έπαινο.
Ἦχος δ’
«Ταύτης γὰρ τὸ ὑπερβάλλον, ὑπερέχει πᾶσαν ἔννοιαν».
Διότι είναι τόσο ξεχωριστή κι ανώτερη, που ο νους μας δεν μπορεί να το συλλάβει.
Ἦχος πλ. δ’
«Διὸ ἄχραντε Θεοτόκε, ἀεὶ σὺν ζωηφόρῳ Βασιλεῖ, καὶ τόκῳ ζῶσα, πρέσβευε διηνεκῶς, περιφρουρῆσαι καὶ σῶσαι, ἀπὸ πάσης προσβολῆς ἐναντίας τὴν νεολαίαν σου· τὴν γὰρ σὴν προστασίαν κεκτήμεθα».
Γι΄αυτό άχραντε Θεοτόκε, τώρα που θα είσαι μαζί μ’ Αυτόν που έτεκες, τον ζωηφόρο βασιλιά, πρέσβευε ασταμάτητα να περιφρουρεί και να σώζει τη νεολαία σου από κάθε ενάντια προσβολή. Γιατί τη δική σου προστασία έχουμε.
Ἦχος α’
«Εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀγλαοφανῶς μακαρίζοντες».
Και στους αιώνες λαμπρά σε μακαρίζουμε.
Δόξα… Καὶ νῦν… Ἦχος δ’
«Ὅτε ἐξεδήμησας Θεοτόκε Παρθένε, πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα ἀφράστως, παρῆν Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, καὶ πρῶτος, Ἱεράρχης, Πέτρος τε ἡ τιμιωτάτη κορυφαία τῶν θεολόγων ἀκρότης, καὶ σύμπας ὁ θεῖος τῶν Ἀποστόλων χορός, ἐκφαντορικαῖς θεολογίαις ὑμνολογοῦντες, τὸ θεῖον καὶ ἐξαίσιον, τῆς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ οἰκονομίας μυστήριον, καὶ τὸ ζωαρχικόν, καὶ θεοδόχον σου σῶμα κηδεύσαντες, ἔχαιρον πανύμνητε. Ὕπερθεν δὲ αἱ πανάγιαι καὶ πρεσβύταται τῶν Ἀγγέλων Δυνάμεις, τὸ θαῦμα ἐκπληττόμεναι, κεκυφυῖαι ἀλλήλαις ἔλεγον· Ἄρατε ὑμῶν τὰς πύλας, καὶ ὑποδέξασθε τὴν τεκοῦσαν, τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς Ποιητήν, δοξολογίαις τε ἀνυμνήσωμεν, τὸ σεπτὸν καὶ ἅγιον σῶμα, τὸ χωρῆσαν τὸν ἡμῖν ἀθεώρητον καὶ Κύριον. Διόπερ καὶ ἡμεῖς τὴν μνήμην σου ἑορτάζοντες, ἐκβοῶμέν σοι· Πανύμνητε, Χριστιανῶν τὸ κέρας ὕψωσον, καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν».
Όταν αναχώρησες απ’ αυτόν τον κόσμο, Θεοτόκε Παρθένε, για να βρεθείς κοντά σ’ Αυτόν που εγέννησες με τρόπο απερίγραπτο κι αφανέρωτο, ήσαν παρόντες ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο πρώτος ιεράρχης, ο Πέτρος, ο κορυφαίος κι ανώτερος όλων των θεολόγων, κι όλη η θεϊκή χορεία των Αποστόλων, κι όλοι αυτοί υμνολογούσαν εκφράζοντας θεολογικά το θεϊκό και εξαίσιο μυστήριο της οικονομίας του Χριστού, του Θεού, κι ενώ εκήδευαν το ζωαρχικό και θεοδόχο σώμα σου, χαίρονταν, πανύμνητε! Κι από ψηλά οι πανάγιες αγγελικές Δυνάμεις, έκπληκτες από το θαύμα, έσκυβαν κι έλεγαν μεταξύ τους: Ανοίξτε τις θύρες και υποδεχθείτε αυτήν που γέννησε τον Ποιητή του ουρανού και της γης. Κι ας ανυμνήσουμε με δοξολογίες αυτό το σεπτό και άγιο σώμα που χώρεσε τον Κύριο που ήταν για μας αθώρητος. Γι’ αυτό κι εμείς εορτάζοντας την μνήμη σου δυνατά σου ψάλλουμε: Πανύμνητε, ύψωσε των Χριστιανών την δύναμη και σώσε τις ψυχές μας.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’
«Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν».
Στη Γέννα σου διαφύλαξες την παρθενία και στην Κοίμησή σου δεν εγκατέλειψες τον κόσμο, Θεοτόκε. Μετέστης ολόσωμη προς την ζωή, γιατί εσυ είσαι η μητέρα της ζωής και με τις πρεσβείες σου λυτρώνεις από τον θάνατο τις ψυχές μας.
«Τῇ ἐνδόξῳ Κοιμήσει σου, οὐρανοὶ ἐπαγάλλονται, καὶ Ἀγγέλων γέγηθε τὰ στρατεύματα, πᾶσα ἡ γῆ δὲ εὐφραίνεται, ᾠδὴν σοι ἐξόδιον προσφωνοῦσα τῇ Μητρί, τοῦ τῶν ὅλων δεσπόζοντος, ἀπειρόγαμε, Παναγία Παρθένε, ἡ τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ῥυσαμένη, προγονικῆς ἀποφάσεως».
Στην ένδοξη Κοίμησή σου οι ουρανοί αγάλλονται και τα στρατεύματα των Αγγέλων υπερβολικά χαίρονται κι όλη η γη ευφραίνεται καθώς σου ψάλλει την εξόδια ωδή σε σένα, την Μητέρα του Δεσπότη των όλων, Παναγία Παρθένε, που δεν εγνώρισες τον γάμο, κι έσωσες το γένος των ανθρώπων από την προγονική απόφαση (την δίκαιη τιμωρία για το προπατορικό αμάρτημα).
«Ἐκ περάτων συνέδραμον, Ἀποστόλων οἱ πρόκριτοι, θεαρχίῳ, νεύματι τοῦ κηδεῦσαί σε, καὶ ἀπὸ γῆς αἰρομένην σε, πρὸς ὕψος θεώμενοι, τὴν φωνὴν τοῦ Γαβριήλ, ἐν χαρᾷ ἀνεβόων σοι· Χαῖρε ὄχημα, τῆς Θεότητος ὅλης, χαῖρε μόνη, τὰ ἐπίγεια τοῖς ἄνω, τῷ τοκετῷ σου συνάψασα».
Από τα πέρατα του κόσμου συγκεντρώθηκαν οι πρόκριτοι των Αποστόλων με νεύμα θεϊκό για να σε κηδεύσουν και καθώς σε έβλεπαν να σηκώνεσαι ψηλά στα ουράνια, με χαρά σου απήγγελαν τα λόγια του Αρχαγγέλου Γαβριήλ: Χαίρε σύ που έγινες όχημα όλης της Θεότητας, χαίρε συ που μόνη με την γέννα σου ένωσες τα επίγεια με τα ουράνια.
«Τὴν ζωὴν ἡ κυήσασα, πρὸς ζωὴν μεταβέβηκας, τῇ σεπτῇ Κοιμήσει σου τὴν ἀθάνατον, δορυφορούντων Ἀγγέλων σοι, Ἀρχῶν καὶ Δυνάμεων, Ἀποστόλων Προφητῶν, καὶ ἁπάσης τῆς κτίσεως, δεχομένου τε, ἀκηράτοις παλάμαις τοῦ Υἱοῦ σου, τὴν ἀμώμητον ψυχήν σου, Παρθενομῆτορ Θεόνυμφε».
Συ που κυοφόρησες την Ζωή μετέβης με την σεπτή σου Κοίμηση προς την ζωή την αθάνατη, ενώ σε περιέβαλλαν και σε συνόδευαν οι Άγγελοι, οι Αρχές, οι Δυνάμεις, οι Απόστολοι, οι Προφήτες και όλη η κτίση και υποδεχόταν ο Υιός σου στα άχραντα χέρια Του την πεντακάθαρη ψυχή σου, Μητέρα και Παρθένε, Νύμφη του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου