Η
Θεοτόκος είναι η αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη,
η Οποία επιλέχτηκε από το Θεό ανάμεσα σε
εκατομμύρια άλλα κορίτσια, για να παίξει
ρόλο πρωταγωνιστικό στη διαδικασία της
σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και
ολοκλήρου της δημιουργίας. Η θεία πανσοφία
διείδε στο ιερότατο πρόσωπό Της την άκρα
καθαρότητα και αγιότητα, η οποία ήταν
απαραίτητη για να καταστεί μητέρα του
απόλυτα αγίου Θεού.
Η
εορτή των Εισοδίων έχει ως στόχο να μας
διδάξει πολύ υψηλές έννοιες γύρω από την
προσωπικότητα της Θεοτόκου. Να μας μυήσει
στην ασύλληπτα βαθιά θεολογία γύρω από την
ανεπανάληπτη συμβολή Της στην υλοποίηση
του θείου σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου.
Ο
ιστορικός πυρήνας του γεγονότος των
Εισοδίων ελάχιστα απασχολεί την Εκκλησία,
όσο η θεολογική του σημασία. Κάποιοι
υποστηρίζουν, πως, επειδή η πρώτη γραπτή
μαρτυρία του γεγονότος αναφέρεται στο
απόκρυφο «Πρωτοευαγγέλιο
του Ιακώβου», δεν θα πρέπει να θεωρείται
αξιόπιστη. Για την ορθόδοξη θεολογία μας
όμως αυτό καθ’ εαυτό το ιστορικό γεγονός
έχει ελάχιστη σημασία σε σχέση με τη
θεολογική και ηθική του σημασία.
Ο
Ναός της Ιερουσαλήμ είναι εικόνα της
Θεομήτορος. Είναι γνωστή η πίστη στην
ιερότητα του Ναού από τους Ιουδαίους.
Πίστευαν ότι μέσα σ’ αυτόν κατοικεί ο Θεός,
γι’ αυτό ανέβαιναν στο λόφο Σιών, που ήταν
κτισμένος με σεβασμό και τρόμο, σαν να
προσεγγίζουν τον Ίδιο το Θεό. Η Κιβωτός της
Διαθήκης θεωρείτο ο θρόνος του Θεού και η
ορατή παρουσία Του στη γη. Ουδείς τολμούσε
να προσεγγίσει στο διαμέρισμα του Ναού, που
ονομαζόταν ’για των Αγίων, παρά μόνο ο
αρχιερέας του έτους, μια φορά το χρόνο, κατά
την πένθιμη ημέρα του Εξιλασμού. Εισερχόταν
ανυπόδητος στο φοβερό εκείνο χώρο,
ντυμένος ένα λινό ποδήρη χιτώνα, για να
θυμιάσει. Έκτοτε κανένας δεν τολμούσε να
πλησιάσει εκεί.
Ο
απλός λαός δεν επιτρεπόταν να εισέρχεται σε
κανένα διαμέρισμα του Ναού, αλλά μόνο το
ιερατείο στον πρόναο και τα ’για. Οι
προσκυνητές λαϊκοί στέκονταν στο τεράστιο
προαύλιο και τις διάφορες παρακείμενες
στοές, από όπου προσεύχονταν και
παρακολουθούσαν τις τελετουργίες των
ιερέων.
Η
Παναγία μας είναι ο νοητός ναός του Θεού. Το
ιερότατο νοητό τέμενος, μέσα στο οποίο
καταδέχτηκε να οικήσει ο αιώνιος και
άπειρος Θεός. Ο ιερός υμνογράφος της εορτής,
θέλοντας να τονίσει αυτήν την καταπληκτική
παρομοίωση, έγραψε πως η Θεοτόκος είναι, «Ο
καθαρότατος ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος
παστάς και παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα
της δόξης του Θεού». Αν θεωρείτο ιερός ο
Ναός της Ιερουσαλήμ, στον οποίο υποτίθεται
ότι κατοικούσε, σύμφωνα με την πίστη των
Ιουδαίων, ο Θεός, ας σκεφτούμε πόσο πιο άγια
και ιερή θα μπορούσε να θεωρείται η
Θεοτόκος, η Οποία κράτησε πραγματικά στα
πάναγνα σπλάχνα Της το σαρκωμένο Λόγο και
τον έθρεψε από τα τίμια αίματά Της! Ο Ναός
της Ιερουσαλήμ καταστράφηκε και αφανίστηκε
από τους Ρωμαίους κατακτητές. Αντίθετα ο
νοητός ναός του Θεού, η Παρθένος Μαρία,
μένει στους αιώνες και απολαμβάνει ύψιστες
τιμές από τους μυριάδες πιστούς όλων των
εποχών.
Η
είσοδος της Θεοτόκου στο Ναό της Ιερουσαλήμ
θέλει να φανερώσει το ακατανόητο ύψος της
αγνότητας και αγιότητάς Της. Μέσα στα
απρόσιτα ’για των Αγίων διαφυλάχτηκε η
αγνότητά της και καλλιεργήθηκε η αγιότητά
Της. Μόνο μέσα σε ένα τέτοιο ιερό χώρο
μπορούσε να προφυλαχτεί η απαιτούμενη
αγνότητά Της από την αφάνταστη
αμαρτωλότητα του κόσμου. Μόνο η συνοίκηση
με τους αγίους αγγέλους θα μπορούσε να
καλλιεργήσει την αγιότητά Της. Η ανθρώπινη
ανομία είχε τέτοια δύναμη και ορμή ώστε αν η
Παρθένος Μαρία βρισκόταν στον κόσμο δε
γνωρίζουμε αν θα μπορούσε να διατηρήσει το
ύψος της αγιότητας που χρειαζόταν να δεχτεί
τον απόλυτα άγιο Θεό στα σπλάχνα Της.
