Στην Εκκλησία ο θάνατος γίνεται πανηγύρι. Δεν λέγεται θάνατος ή τελευτή. Αποκαλείται «
Κοίμηση».
Δεν εξαντλούνται τα πάντα στο εδώ και τώρα. Υπάρχει το γεγονός της μετά
του τάφου η αιώνια ζωή. Ο Χριστιανός πιστεύει ότι κοιμάται προσωρινώς,
για να ξυπνήσει στην αιωνιότητα. Ο θάνατος, με την
Ανάσταση του Χριστού,
γίνεται ένας μεγάλος ύπνος. Αυτό το πανηγύρι, την ελπίδα της αιώνιας
βασιλείας, την αγάπη μας στην Παναγία Μητέρα όλων μας, θα δούμε και μέσα
από αυτή την παρουσίαση μας, τιμώντας την Κοίμηση της Θεοτόκου. Η
Κοίμηση της Θεοτόκου είναι μια
Θεομητορική εορτή
των Χριστιανικών Εκκλησιών, η οποία εορτάζεται στις 15 Αυγούστου. Στην
Ελλάδα γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε πολλά μέρη της χώρας,
ονομάζεται δε και
"Πάσχα του καλοκαιριού".
Κατά την παράδοση, όταν η Παναγία πληροφορήθηκε άνωθεν τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο
όρος των Ελαιών,
ετοιμάστηκε και ανέφερε το γεγονός στους Αποστόλους. Επειδή κατά την
ημέρα της κοίμησης δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη
τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Την τοποθέτησαν στο μνήμα της
Γεσθημανής. Μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειος. Η Παναγία ανελήφθη
στους ουρανούς.
Κατά την παράδοση, είθισται περίοδος νηστείας για τη συγκεκριμένη
εορτή, που καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο
περιόδους, εκείνη πριν την
γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα και εκείνη πριν της
γιορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου.
Το 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μια νηστεία που περιλαμβάνει 14 ημέρες και
ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας,
νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή
της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται το ψάρι. Κατά τη γιορτή της
Κοίμησης της Θεοτόκου καταλύονται τα πάντα, εκτός κι αν η γιορτή πέσει
σε ημέρα Τετάρτη ή Παρασκευή, οπότε καταλύεται μόνο το ψάρι.
Στις 15 Αυγούστου χιλιάδες πιστοί με την ψυχή γεμάτη ελπίδα και
κατάνυξη, προστρέχουν στα αμέτρητα προσκυνήματα, όπου λιτανεύονται οι
θαυματουργές εικόνες της Παναγίας
για να μαρτυρήσουν τη πίστη τους στο πρόσωπο της Μητέρας του Θεανθρώπου
και να την ικετέψουν να μεσολαβήσει στον Υιό της για τη σωτηρία της
ψυχής τους, αφού, σύμφωνα με τη θρησκευτική παράδοση η Παναγία λίγο πριν
τη μετάστασή της στους Ουρανούς υποσχέθηκε ότι
δεν θα σταματήσει να φροντίζει για όλον τον κόσμο και θα γίνει η μεσίτρια στον Υιό της για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.
Η Παναγία, όμως, δεν έχει μόνο θρησκευτική σημασία για τους Έλληνες αλλά
και εθνική, αφού πολλές φορές το πρόσωπό της έχει συνδεθεί με τους
αγώνες του έθνους και έτσι ο ελληνικός λαός την τιμά και τη σέβεται
περισσότερο από κάθε άλλο ιερό πρόσωπο.
Ο Αύγουστος είναι η εποχή διακοπών και ξεγνοιασιάς για τους σύγχρονους
Έλληνες. Μήνας «προσκυνήματος» των Ελλήνων και των Αποδήμων στα άγια
χώματα των περήφανων πλην ερημωμένων χωριών της Ελληνικής υπαίθρου που
κάθε χρόνο αυτές τις μέρες ξαναπαίρνουν ζωή και κουράγια. Επίσης είναι ο
Μήνας της Παναγιάς η γιορτή της μετάστασής της ισοδυναμεί με Πάσχα.
Άρρηκτα δεμένα η πίστη και η παράδοση, σ' ένα μείγμα που χαρακτηρίζεται
ως Ελληνική ταυτότητα, μια και παίρνει τις εκφράσεις όλων των αισθημάτων
και συναισθημάτων κάθε τόπου κάθε περιοχής, κάθε τοπικής κοινωνίας.
Ο Δεκαπενταύγουστος είναι μια μέρα κατά την οποία η ορθόδοξη Ελληνική
ψυχή στρέφει τα μάτια της με βαθειά κατάνυξη και προσμονή προς την
υπεραγία Θεοτόκο.
Η ψυχή του λαού μας είναι στενά συνδεδεμένη με το μυστήριο το οποίο
δημιουργούν για την Παναγιά οι θρύλοι και οι ιστορίες γύρω από το όνομά
της. Η μεγάλη πίστη που τρέφει ο λαός μας προς την Παναγία είναι ο φάρος
που φωτίζει την πολυκύμαντη ζωή του και των εθνικών του αγώνων. Η
Παναγιά είναι παρούσα σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του λαού και του
έθνους μας γιατί μόνο κοντά της ο μικρός και αδύναμος άνθρωπος
κλυδωνισμένος από τα ισχυρά κύματα των δοκιμασιών, των πόνων και
δακρύων, των θλίψεων και κακιών, βρίσκει καταφυγή και παρηγοριά. Μόνο
κοντά στην Παναγιά κατευνάζεται η ορμή της δοκιμασίας, διαλύονται τα
μαύρα σύννεφα της θλίψης, λησμονείται ο πόνος, σταματούν τα δάκρυα και ο
άνθρωπος ζει εν ειρήνη και αγαλλίαση. Οδηγήτρια και υπέρμαχος του
έθνους μας η Παναγιά στάθηκε στις δύσκολες στιγμές αρωγός στους αγώνες
του.
Η Κοίμηση της Παναγίας γύρω στο 1600. (αγνώστου ζωγράφου από την Κρήτη)
Στην εικόνα αυτή με το ελλειψοειδές σχήμα παριστάνονται η Κοίμηση
της Θεοτόκου, η Μετάσταση και το επεισόδιο του Ιεφωνία. Η Κοίμηση της
Θεοτόκου με τη μεγάλη νεκρική κλίνη, τον Χριστό που παραλαμβάνει την
ψυχή της Παναγίας, τους αποστόλους και τους δύο υμνογράφους, Ιωάννη
Δαμασκηνό και Κοσμά Μελωδό, αναπτύσσεται στο κεντρικό τμήμα της
επιφάνειας. Οι απόστολοι έρχονται από τα πέρατα του κόσμου επάνω σε δύο
νεφελώματα. Όπως συνηθίζεται, το επεισόδιο με τον αρχάγγελο Μιχαήλ που
κόβει τα χέρια του Ιεφωνία, παριστάνεται σε μικρότερη κλίμακα μπροστά
από την κλίνη και στον ουρανό βρίσκεται η Μετάσταση της Θεοτόκου. Στο
τελευταίο επεισόδιο η Παναγία μεταφέρεται επάνω σε νεφέλωμα από δύο
αγγέλους στον ουρανό. Δύο άλλοι άγγελοι έχουν ανοίξει τις πύλες του
ουρανού για να την υποδεχτούν. Η κορνίζα είναι ξυλόγλυπτη με διάτρητη
διακόσμηση σε στυλ μπαρόκ, που περιλαμβάνει την αετωματική επίστεψη,
αγγέλους, γιρλάντες και ερωτιδείς.
Το ιερό πρόσωπο της Θεοτόκου αποτελεί, σύμφωνα με την ορθόδοξη
θεολογία μας, μέρος του απερινοήτου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας. Μετά
τον Τριαδικό Θεό,
Αυτή κατέστη το κύριο πρόσωπο, το οποίο συνέβαλε ουσιαστικά στην υλοποίηση του σχεδίου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Εκλέχτηκε
από το Θεό ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα κορίτσια, αμέτρητων γενεών, ως η
καθαρότερη και αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη, προκειμένου να γίνει
Θεοτόκος. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως για την υλοποίηση του
σχεδίου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, ο Θεός έδωσε τον Υιό του τον
μονογενή και η ανθρωπότητα έδωσε την Παναγία. Στο ιερό πρόσωπο Εκείνης
έγινε η μεγάλη συνάντηση Θεού και ανθρώπου. Μέσα στο πάναγνο σώμα
Εκείνης έγινε η μεγάλη καταλλαγή (Εφεσ.2:16) και από αυτό ξεκίνησε η
σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, η αναδημιουργία και η θέωση του
πεπτωκότος ανθρώπου. Το πρώτο ανθρώπινο πλάσμα, στο οποίο αποκαταστάθηκε
η ανθρώπινη φύση στην αρχαία προπτωτική της μορφή και ωραιότητα, υπήρξε
η Θεοτόκος. Με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος κατά τον Ευαγγελισμό
(Λουκ.1: 35), καθαρίστηκε από τον ρύπο του προπατορικού αμαρτήματος, τον
οποίο έφερε και Αυτή εκούσα, ως μέτοχος της ανθρώπινης φύσεως,
καθιστώντας Την πλέον άμωμη κηλίδος ώστε, να δεχτεί στα αγνά σπλάχνα Της
το «πυρ της θεότητος » και να μην καεί. Από τότε έγινε η
«Κεχαριτωμένη», η αγιοτέρα ύπαρξη μετά τον Τριαδικό Θεό. Στο πρόσωπό Της
έγινε η απαρχή της λυτρώσεως του κόσμου και της θεώσεως του ανθρώπου.
Τρέχουμε με δάκρυα στα μάτια να εναποθέσουμε σε Αυτή τις δυσκολίες
και τα βάσανα της ζωής μας, Την παρακαλούμε με ζέση ψυχής να ελαφρώσει
τον βαρύ ζυγό μας, διότι πιστεύουμε ακράδαντα πως η γλυκιά Θεομάνα και
μετά την σεπτή Της Κοίμηση συνεχίζει να αγαπά και να νοιάζεται για μας
τους ανθρώπους.
Μέσα στη μεγάλη καρδιά Της υπάρχει χώρος για τον κάθε άνθρωπο,
όχι μόνο για τους πιστούς, αλλά και για τους αμαρτωλούς και ασεβείς ,
ακόμα και για τους υβριστές Της! Η μακάρια θέση Της κοντά στον Υιό Της
και Θεό μας Ιησού Χριστό, της δίνει την ευχέρεια να προσεύχεται για τον
καθένα μας, για κάθε μας πρόβλημα. Τα αποτελέσματα των βοηθειών Της
είναι απτά. Γι' αυτό ψάλλουμε στον περίφημο Μικρό Παρακλητικό Κανόνα
προς Αυτήν: «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμένος από σου εκπορεύεται,
αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ' αιτείται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα,
προς το συμφέρον της αιτήσεως».
Πηγή:agiameteora.net
Αν
«ο θάνατος των οσίων είναι τίμιος και η μνήμη δικαίου συνοδεύεται από
εγκώμια», πόσο μάλλον τη μνήμη της αγίας των αγίων, δια της οποίας
επέρχεται όλη η αγιότης στους αγίους, δηλαδή τη μνήμη της αειπάρθενης
και Θεομήτορος, πρέπει να την επιτελούμε με τις μεγαλύτερες ευφημίες.
Αυτό πράττουμε εορτάζοντας την επέτειο της αγίας κοιμήσεως ή μεταστάσεώς
της, που αν και με αυτή είναι λίγο κατώτερη από τους αγγέλους, όμως
ξεπέρασε σε ασύγκριτο βαθμό και τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους και
όλες τις υπερκόσμιες δυνάμεις δια της εγγύτητός της προς τον Θεό και δια
των από παλαιά γραμμένων και πραγματοποιημένων σ’ αυτή θαυμασίων.