Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Γιορτή 15 Αύγουστου (Ποίημα) 28 Αυγούστου, 2009 — vatopaidifriend3


Η Μετάσταση της Θεοτόκου. Φορητή εικόνα της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου
Η Μετάσταση της Θεοτόκου. Φορητή εικόνα της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου
Ακου η καμπάνα σήμανε, σπεύδω στο παρεκκλήσι
γιορτή 15 αύγουστου, σε λίγο θα χτυπήσει.
Η αγρυπνία ξεκίνησε, στάθηκα στο στασίδι
το κομποσκοίνι άρχισε, στα χέρια δε θα μείνει.
Η θεωρεία γέμισε στο «Δόξα εν Υψίστοις»
και η εκκλησιά ευωδίασε, των πάντων είσαι κτίστης.
Ξάφνου μπροστά μου ο Ιωσήφ, μέσα στο φως λουσμένος
τα μάτια τρέχουνε βροχή, στο «να είσαι ευλογημένος»
Ω! Γέρων, δε με ξέχασες, στο εκκλησάκι ήρθες
άκουσες πόνο καρδιακό και απ΄ το ιερό εξήλθες.
Την Κύπρο βλέπω και πονώ, σε Αγαρηνών μαχαίρια
μα τι να κάνω, τι μπορώ, με δύο μόνο χέρια.
Γιορτή 15αύγουστου, μα ουρανός μολύβι
παντού κρατούσε ο όλεθρος, σβηστό κάθε καντήλι.
Αντί να παν στην εκκλησιά, τρέχουν για να σωθούνε
και έμειναν οι Απόστολοι, μόνοι για να θρηνούνε.
«Ω. ,της καρδίας μου συγγενή, ψυχή ευλογημένη
κράτα τη μνήμη στο Χριστό και η λευτεριά προσμένει.
Τέκνον μου, ο Πανάγαθος και η πρόνοια η θεία
επέτρεψαν για να χαθεί για λίγο η ελευθερία.
Όργανο είν΄ παιδευτικό, οι βάρβαροι στον τόπο
μέχρι η καρδιά σας να χτυπά, με τον σωστό τον τρόπο.
Γιορτή 15αύγουστου, η πασχαλιά του θέρους
κοντά η ανάσταση ξανά, που θα μας βρεί, ελευθέρους.
Η θάλασσα τους έφερε, μα η αλμύρα θα ξεράσει
κάθε άπιστος και Αγαρηνός, εις την Τουρκιά θα φθάσει.
Το ζήτησε η Παντάνασσα, απ΄ τον Υϊό, η Κυρία
στην νήσο που αγάπησε, να δώσει ελευθερία».

Ελευθέριος Κυθρεώτης

Λόγος στην Κοίμηση της Θεοτόκου


Η Κοίμηση της Θεοτόκου. Τοιχογραφία των αρχών του 14ου αιώνα στο Καθολικό της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου.
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας
Τον καθένα από μας τον βασανίζει το ερώτημα: τι θα γίνει με μας και τι μας περιμένει μετά το θάνατο; Μία σαφή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μόνοι μας δεν μπορούμε να την βρούμε. Αλλά η Αγία Γραφή και πρώτα απ’ όλα ο λόγος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας αποκαλύπτουν αυτό το μυστικό. Μας το αποκαλύπτουν επίσης το απολυτίκιο και το κοντάκιο της μεγάλης αυτής γιορτής της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου και οι εκκλησιαστικοί ύμνοι που ψάλλονται σ’ αυτή τη γιορτή.
Θέλω όλοι σας να καταλάβετε, γιατί ο θάνατος της Υπεραγίας Θεοτόκου και Παρθένου Μαρίας λέγεται Κοίμησή της. Ο μέγας απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος στο 20ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως μιλάει για τον πρώτο και το δεύτερο θάνατο. Ο πρώτος μόνο θάνατος, ο οποίος είναι αναπόφευκτος για όλους τους ανθρώπους, περιμένει και τους αγίους και τους δικαίους. Αλλά ο δεύτερος, ο φοβερός και αιώνιος θάνατος, περιμένει τους μεγάλους και αμετανόητους αμαρτωλούς, οι οποίοι αρνήθηκαν την αγάπη και την δικαιοσύνη του Θεού και είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται αιωνίως σε κοινωνία με το διάβολο και τους αγγέλους του.
Στο Ευαγγέλιο του ίδιου μεγάλου αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου διαβάζουμε τα λόγια του Χριστού, τα οποία είναι πολύ στενά συνδεδεμένα με όσα γράφει η Αποκάλυψη: «αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ίωάν. 5, 24).

Η Αγία Σκέπη


Γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου την εορτή της αγίας Σκέπης. Και για την γιορτή αυτή συμβαίνει αυτό που λέγει ο άγιος Χρυσόστομος για τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, ότι πολλοί γιορτάζουν τις μεγάλες γιορτές, ξέρουν το όνομά τους, δεν ξέρουν όμως το βαθύτερο νόημά τους, ούτε το μήνυμα που θέλει να εξαγγείλει η Εκκλησία μας μέσω των εορτών αυτών. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι, λέγει ο ιερός πατήρ, έρχονται στην Εκκλησία από συνήθεια και όχι από ευσέβεια. Γι’ αυτό ας ασχοληθούμε σήμερα με την υπόθεση της γιορτής καθώς και για το μήνυμά της προς το λαό του Θεού.
Πως καθιερώθηκε η γιορτή της αγίας Σκέπης.

Θέλω να με φωνάζετε …


Έχουμε μια προσωπική μαρτυρία, της αείμνηστης γερόντισσας Μακρίνας, μοναχής, από την Πορταριά του Βόλου, που την διηγείτο τακτικά. Την άκουσα και γω, προσωπικά, παρουσία και άλλων χριστιανών.
Μια νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να παραλύσει τελείως από τη μέση και κάτω, έμεινε παράλυτη από τη μέση και κάτω, και ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά. Το μυαλό της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου… Από τη γερόντισσα Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια, την ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της χέρι, έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο όνομα της Παναγίας, λέγοντας και φωνάζοντας με πόνο και θέρμη
«Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».
«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με».
«Παναγία μου, σώσε με, είμαι αμαρτωλή».
Ύστερα από αρκετές ημέρες συνεχών επικλήσεων, ω του θαύματος θα ανακράζαμε όλοι μαζί, παρουσιάστηκε ένα βράδυ την ώρα που ήτο ξυπνητή, και απευθυνόταν προς την Παναγία με το κομποσχοινάκι της, παρουσιάστηκε Εκείνη ολόλαμπρη μπροστά της. Φωτεινή σαν τον ήλιο. Και είχε τέτοια ομορφιά που θαμπώθηκε, όχι μόνον από την θεϊκή ακτινοβολία της, αλλά και από την απερίγραπτη ωραιότητά της. Το ανάστημά της ήτο μεγαλοπρεπέστατο, ουράνιο και ακατάληπτο. Ενώ πίσω της εφαίνοντο πολύ καθαρά ένα πλήθος από τάγματα αγγέλων και αρχαγγέλων. Ταυτόχρονα είχε την ορατή αίσθηση ότι με τη θεία της παρουσία η Παναγία σκέπαζε ολόκληρο τον κόσμο.
Και μέσα στο ιερό δέος της, τον θαυμασμό και την κατάπληξή της, άκουσε την ουράνια φωνή Της να την ρωτάει.
- Τι θέλεις να σου κάνω, Μαρία, παιδί μου; – Μαρία την λέγανε.
Και η άρρωστη αλλά η ευλαβής εκείνη χριστιανή, χωρίς δισταγμό, Της απάντησε:
- Θέλω να γυρίζω από το ένα πλευρό στο άλλο, γιατί είμαι παράλυτη απ’ τη μέση και κάτω, και δεν μπορώ. Κουράστηκε η πλάτη μου απ’ την ακινησία. Ιδιαιτέρως, όμως, θέλω να σωθώ. Τη σωτηρία μου ποθώ, γι’ αυτό και Σε φωνάζω.

«Η των αμαρτωλών εγγύηση»


Η ιερά εικόνα της Παναγίας «Η των αμαρτωλών εγγύησις»ονομάστηκε έτσι από μια σχετική επιγραφή που βρίσκεται χαραγμένη στην εικόνα.
Σε αυτήν την εικόνα η Παναγία αγκαλιάζει τον Χριστό,ο οποίος κρατάει το χέρι της Παναγίας και με τα δύο Του χέρια ένω ο δείκτης του δεξιού της χεριού βρίσκεται μέσα στο δεξί Του χέρι..
Δεν γνωρίζουμε πότε αγιογραφήθηκε.Η εικόνα βρισκόνταν στην ανδρική μονή του Όρντινσκ της επαρχίας Ορλώφ,σ’ένα παρεκκλήσι πάνω από την κυρία είσοδο της μονής.Από την πολυκαιρία είχε μαυρίσει.
Το 1843 η είκονα άρχισε να εμφανίζεται στον ύπνο πολλών πιστών.Το πρώτο θαύμα που γνωρίζουμε είναι η θεραπεία ενός ανάπηρου παιδιού, το 1844, του οποίου η μητέρα προσευχόνταν θερμά στην εικόνα..
Επίσης η εικόνα της Παναγίας έσωσε την πόλη από επιδημία χολέρας.Ένας μεγάλος πέτρινος τρισυπόστατος ναός χτίστηκε λίγο αργότερα προς τιμήν της Παναγίας «της των αμαρτωλών εγγυήσεως»
Το 1848,από θείο ζήλο κινούμενος,ο Δημήτριος Bonchescul έφτιαξε ένα αντίγραφο της εικόνας και το τοποθέτησε στο σπίτι του.Η εικόνα άρχισε να αναβλύζει μύρο και να επιτελεί πολλά θαύματα.Ο Δημήτριος δώρησε την εικόνα στον Ι.Ν.του Αγ.Νικολάου Khamovniki,όπου χτίστηκε ναός προς τιμήν της
Η εικόνα εκτός από της 29 Μαίου εορτάζει επίσης στις 7 Μαρτίου και την Τρίτη μετά την Κυριακή των Αγ.Πάντων.

Η μητέρα του Θεού 8 Αυγούστου, 2011 — vatopaidifriend3


του Anthony Bloom
Θέλω απόψε να μιλήσω για την Ευλογημένη Παρθένο, τη Μητέρα του Θεού εν σχέσει προς εμάς – να προσπαθήσουμε να βρούμε τι μπορούμε να μάθουμε από Αυτήν, τι σημαίνει για μας η Παναγία, ως προσωποποίηση, θα λέγαμε, του ιδεώδους για μας.
Θέλω πρώτα να αναφερθώ στο γεγονός ότι εμείς οι Ορθόδοξοι την ονομάζουμε Μητέρα του Θεού. Με αυτό εννοούμε απλώς ότι Εκείνη είναι το πρόσωπο που έφερε τον Σαρκωθέντα Θεό στον κόσμο. Βεβαίως, δεν είναι Μητέρα Του ως πρός την θεότητά Του, αλλά χωρίς Αυτήν ο Λόγος δεν θα είχε γίνει σαρξ, ο Υιός του Θεού δεν θα είχε γίνει Υιός του ανθρώπου. Μου φαίνεται ότι ο Άγγλος συγγραφέας Charles Williams περιγράφει με τον ωραιότερο τρόπο το γεγονός, υποδεικνύοντας ταυτόχρονα και την πραγματικότητα του γεγονότος και τον αποφασιστικό ρόλο της Μητέρας του Θεού. Λέει ότι… όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, μια κόρη του Ισραήλ αποδείχθηκε ικανή να προφέρει το όνομα του Θεού με όλη της τη διάνοια, με όλη της τη βούληση και με όλη της τη σάρκα, και ο Λόγος σάρξ εγένετο. Ήταν ένα δώρο του εαυτού της και την ίδια στιγμή ήταν και μια ηρωική και ανεπιφύλακτη αποδοχή: ένα δώρο του εαυτού της εν ταπεινώσει και μια ηρωική αποδοχή, διότι γνώριζε τι θα μπορούσε να της συμβεί, τι σήμαινε η αποδοχή αυτή, αν τη δούμε με ανθρώπινο μάτι.

Η Θεοτόκος στην Ορθόδοξη Εκκλησία 9 Αυγούστου, 2011 — vatopaidifriend3


μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού (+) Χριστοδούλου
Η Παναγία είναι, κατά την ορθόδοξη δογματική διδασκαλία, σύμφωνα με όσα απεφάσισε περί αυτής η Γ΄ εν Εφέσω Οικουμενική Σύνοδος (431 μ.Χ.) : Υπεραγία, Θεοτόκος, Αειπάρθενος και Μεσίτρια. Είναι η Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων, βασίλισσα γης και ουρανού. Πολύ όμως πριν από την οικουμενική αυτή απόφαση, οι πιστοί είχαν διαμορφώσει την συνείδηση, ότι η Μαρία, το δοχείον του Πνεύματος, υπηρέτις της προαιωνίου βουλής του Θεού “δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν”, ακαταίσχυντος προστάτις των χριστιανών. Δια τούτο και τιμάται ήδη από τους πιστούς των πρώτων χριστιανικών αιώνων, ενίοτε με δόσιν υπερβολής, την οποία εγκαίρως (και πριν ακόμη από το 431 μ.Χ.) οι Πατέρες επεχείρησαν να περιορίσουν στα ορθά πλαίσια, όπως τούτο αποδεικνύεται και από τον Αγιον Επιφάνιον, Επίσκοπον Σαλαμίνος Κύπρου (εκοιμήθη το 403 μ.Χ.), ο οποίος συνιστούσε ότι εις μεν τον Κύριο πρέπει λατρεία, εις δε την Θεοτόκο τιμή και προσκύνησις .Ο Άγιος Πατήρ ψέγει μετά παρρησίας την παρατηρούμενη στις ημέρες του υπερβολή έναντι του τιμίου προσώπου της Παναγίας, και τούτο τον αναδεικνύει αληθή Ποιμένα της Εκκλησίας, πού αγρυπνεί, κατά τον Απόστολο Παύλο, υπέρ των ψυχών του ποιμνίου του. Μάλιστα στον “Αγκυρωτόν” λεγόμενον λόγο του αποκαλεί την Παρθένον, πολύ πριν από την Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσου, Θεοτόκον.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας ούτε υπερτιμά το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, αναβιβάζουσα τούτο εις την θέσιν της θεότητος, ούτε την υποτιμά, θεωρώντας την ως κοινήν θνητήν γυναίκα, διότι είναι η Κεχαριτωμένη, όπως ακριβώς την προσεφώνησεν ο απεσταλμένος του Θεού Αρχάγγελος (Λουκ. α, 28, 30, 35). Μάλιστα η Παρθένος μετά την επί της γης Κοίμηση της και την εις ουρανούς Μετάσταση της, ευρίσκεται σε κατάσταση δόξης και τιμής, όπως τούτο γίνεται φανερό και από το όραμα πού περιγράφεται στην Αποκάλυψη (κεφ. ιβ,1-6).
Η Ορθόδοξος Εκκλησία διδάσκει επίσης ότι οι Αγιοι εν ουρανώ και επί της γης (ζώντες δηλ. και κεκοιμημένοι) μεσιτεύουν προς τον Θεό, δηλ. Τον ικετεύουν, πρεσβεύουν προς Αυτόν για τους άλλους ανθρώπους, είτε αυτοί ζουν, είτε εκοιμήθησαν. Υπάρχουν όμως πολλοί, κυρίως προτεστάντες, που αρνούνται τις μεσιτείες των Αγίων ως και αυτές της Θεοτόκου, διότι παρερμηνεύουν το χωρίον Α΄Τιμ. β,5: “εις μεσίτης Θεού καί ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς”. Το χωρίον αυτό παρερμηνεύεται από αμαθείς ή κακοπίστους. Σύμφωνα με άλλα χωρία υπάρχει επίσης “εις Θεός” (Α Κορ. η,4-6), “εις Κύριος” (Α Κορ. η,6), “εις Πατήρ” (Ματθ. κγ,9), “εις Ποιμήν” (Ιω.ι,16), “εις διδάσκαλος” (Ματθ. κγ,8), “εις Αγαθός” (Ματθ., ιθ,17) και τα όμοια. Σύμφωνα δε πάλιν με άλλα χωρία υπάρχουν “πολλοί Θεοί” (Ψαλμ. πα,6,Ιω.ι,34), “πολλοί κύριοι” (Εφεσ. στ,5-9), “πολλοί πατέρες” (Λουκ. α,17), “πολλοί ποιμένες” (Εφεσ. δ,11), “πολλοί διδάσκαλοι” (Εφεσ., δ,11), “πολλοί αγαθοί” (Ματθ. ε,45) κ.λ.π. Πώς συμβιβάζονται τα πρώτα χωρία προς τα δεύτερα;
Ιδού πώς: Στα πρώτα, η έννοια είναι απόλυτος, στα δεύτερα σχετική. Εν απολύτω εννοία π.χ. υπάρχει “εις μόνον Κύριος και διδάσκαλος, ο Ιησούς Χριστός”. Αλλά εν σχετική εννοία υπάρχουν πολλοί κύριοι, και διδάσκαλοι, ως ο Αβραάμ (Γεν. ιη,12, Α Πέτρ. γ,6) καί ο Παύλος (Α Τιμ. β,7). Ούτω και εν απολύτω εννοία υπάρχει “εις μόνον μεσίτης, ο Ιησούς Χριστός” . Αλλά εν σχετική εννοία “πολλοί μεσίται”, δηλ. οι Άγιοι. Πράγματι, οι Άγιοι και οι πιστοί μεσιτεύουν, παρακαλούν τον Θεό υπέρ των συνανθρώπων των. Κατ’ εξοχήν δε πρεσβεύει υπέρ ημών η Μητέρα του Κυρίου ως “μητρικήν κεκτημένη παρρησίαν”. Άλλωστε καί στα χωρία Αποκαλύψεως ε,8 καί η,3-4 γίνεται λόγος για τις προσευχές των Αγίων και των “γίνω πάντων” στο υπερουράνιο θυσιαστήριο.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν φείδονται λόγων και εγκωμίων προκειμένου να περιγράψουν την συμμετοχή της Θεοτόκου στο Μυστήριο της Οικονομίας του Θεού για τον άνθρωπο. Και είναι χαρακτηριστικοί οι λόγοι, με τους οποίους την χαρακτηρίζουν ως “υπό πασών των γενεών προεκλεχθεισαν”, ως ευλογημένη μεταξύ όλων των γυναικών, πανάμωμο και πανακήρατο. Κατά τον Άγιο Πρόκλο, Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, η Παναγία είναι “το αμόλυντον της Παρθενίας κειμήλιον, ο λογικός του δευτέρου Αδάμ παράδεισος, το εργαστήριον της ενώσεως των φύσεων, η πανήγυρις του σωτηρίου συναλλάγματος , η παστάς, ην ο Λόγος ενυμφεύσατο την σάρκα, η έμψυχος της φύσεως βάτος, η όντως κούφη νεφέλη, η τόν επί των χερουβίμ μετά σώματος βαστάσασα, ο του εξ ουρανού υετού καθαρότατος πόκος, δούλη καί μήτηρ, Παρθένος καί ουρανός, η μόνη Θεού προς ανθρώπους γέφυρα, ο φρικτός της Οικονομίας ιστός, εξ ης αρρήτως υφάνθη της ενώσεως χιτών”.
Κατά δε τον Άγιο Ανδρέα Κρήτης η Παναγία είναι : “μήτηρ αγνεύουσα καί Παρθένος θηλάζουσα”, “κάλλους διάδημα καί του γένους βασίλισσα”, “ιερόθεον τέμενος Χριστου”, “ράβδος Ααρών, ρίζα του Ιεσσαί, τό σκήπτρον Δαυίδ”, “τό βασιλικόν ένδυμα”, “των χαρίτων στέφανος”, “το πάσης προφητείας εκφανέστατον πλήρωμα” κλπ.
Ο πρύτανις των θεολόγων Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τήν ονομάζει “τό κάλλος της ανθρωπίνης φύσεως” καί ο Θεοφάνης Νικαίας “το διαυγέστατον της παρθενίας θεότευκτον κάτοπτρον, ην τηλαυγέστατα διαδείκνυται η εικών του Θεού του αοράτου, αυτό τό αμήχανον καί εράσμιον κάλλος του ούτως εραστού τε καί έρωτος”.
Ο πατερικός λειμών των εγκωμίων της Θεοτόκου είναι ανεξάντλητος. Και πάντοτε δροσερός και γοητευτικός. Στην δ΄ ομιλίαν του προς την Αγίαν Μαρίαν ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας τονίζει : “Χαίροις παρ’ ημών Μαρία Θεοτόκε, το σεμνόν κειμήλιον απάσης της οικουμένης, η λαμπάς η άσβεστος, ο στέφανος της παρθενίας, τό σκήπτρον της ορθοδοξίας, ο ναός ο ακατάλυτος και χωρίον του αχωρήτου, η μήτηρ και παρθένος… Χαίροις η τον αχώρητον χωρήσασα εν μήτρα αγία παρθενικήν, δι’ ης Τριάς αγιάζεται … δι’ ης ο ουρανός αγάλλεται, δι’ ης άγγελοι και αρχάγγελοι ευφραίνονται, δι’ ης δαίμονες φυγαδεύονται, δι’ ης διάβολος πειράζων έπεσεν εξ ουρανού, δι’ ης το εκπεσόν πλάσμα εις ουρανούς αναλαμβάνεται, δι’ ης πάσα η κτίσις ειδωλομανία κατεχομένη εις επίγνωσιν αληθείας ελήλυθεν…” .
Τά εν τη Γραφή δε ονόματα της Παναγίας αναγράφει στον δ΄ λόγο του ο Ανδρέας Κρήτης, αναφέρων αυτήν ως : “νεάνιδα, προφήτιδα, παστάδα, οικον Θεοι, ναόν άγιον, δευτέραν σκηνήν, τράπεζαν αγίαν, θυσιαστήριον, ιλαστήριον, χρυσουν θυμιατήριον, άγια αγίων, Χερουβίμ δόξης, στάμνον χρυσήν, πλάκας της Διαθήκης, ιερατικήν ράβδον, σκήπτρον βασιλείας, διάδημα κάλλους, αλάβαστρον, λυχνίαν, ατμίδα, λαμπάδα, θρυαλλίδα, όχημα, θάμνον, πέτραν, γην, παράδεισον, χώραν, άρουραν, πηγήν, αμνάδα, σταγόνα … “.
Δεν θα θελα να κατακλείσω την πατερική αυτή αναφορά στην Θεοτόκο, χωρίς να παραθέσω την ποιητική μαρτυρία του νεοφανούς Πατρός της Εκκλησίας μας Αγίου Νεκταρίου, εκ των επιφανών ορθοδόξων θεομητορικών εγκωμιαστών του αιώνος μας, που εκφράζει άριστα την δογματική περί της Θεοτόκου διδασκαλία της Εκκλησίας μας καθώς και τα αισθήματα των ορθοδόξων απέναντί της:
“Αγνή Παρθένε Δέσποινα, άχραντε Θεοτόκε
Παρθένε Μήτερ Άνασσα, πανένδροσέ τε πόκε
Υψηλοτέρα ουρανών, ακτίνων λαμπροτέρα
Χαρά παρθενικών χορών, αγγέλων υπερτέρα
Εκλαμπροτέρα ουρανών, φωτός καθαροτέρα
Των ουρανίων στρατιών πασών αγιοτέρα
Μαρία αειπάρθενε, κόσμου παντός Κυρία
Άχραντε Νύμφη Πάναγνε, Δέσποινα Παναγία
Μαρία Νύμφη Άνασσα, χαράς ημών αιτία
Κόρη σεμνή, Βασίλισσα, Μήτηρ Υπεραγία
Τιμιοτέρα Χερουβείμ, υπερενδοξοτέρα
Των Ασωμάτων Σεραφείμ, των θρόνων υπερτέρα
Χαίρε το άσμα Χερουβείμ, χαίρε ύμνος αγγέλων
Χαίρε ωδή των Σεραφείμ, χαρά των Αρχαγγέλων
Χαίρε ειρήνη και χαρά, λιμήν της σωτηρίας
Παστάς του Λόγου ιερά, άνθος της αφθαρσίας
Χαίρε παράδεισε τρυφής, ζωής τε αιωνίας
Χαίρε το ξύλον της ζωής, πηγή αθανασίας.
Σέ ικετεύω Δέσποινα, Σέ νυν επικαλούμαι
Σέ δυσωπώ Παντάνασσα, σήν χάριν εξαιτούμαι
Κόρη σεμνή και άσπιλε, Δέσποινα Παναγία
Θερμώς επικαλούμαι Σε, Ναέ ηγιασμένε
Αντιλαβού μου, ρύσαι με, από του πολεμίου
Και κληρονόμον δείξον με ζωής της αιωνίου”..

Της μίλησα για σένα… 9 Αυγούστου, 2011 — vatopaidifriend3


Της μίλησα για σένα,
Μ΄άκουγε αμίλητη, όπως πάντα εξάλλου.
Της είπα τον πόνο σου.
Για τους δικούς σου που δεν χάρηκες.
Για την αγάπη που τόσο πόθησες.
Την τρυφερότητα που δεν ένιωσες.
Την αγκαλιά που τόσο νοστάλγησες.
Για τόσα άλλα,που ένιωσες, που έχασες, που ξέπεσαν κάπου.
Ξέπεσαν κάπου εκεί, και τα ψάχνεις παντού.
Έφυγα και δέν μου μίλησε. Δεν μου απάντησε.
Τι όμορφη σιωπή!
Ενώ τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν ακούγεται, ακούς τη σιωπή των Αγγέλων που υμνούν την μεγάλη σου μάνα, την Παναγιά.
Σ΄άφησα άγγελε μου, στη μεγάλη Της αγκαλιά!
Άκου τα καρδιοκτύπια Της για σένα,όλο αγωνία,αγάπη,τρυφερότητα.
Σ΄αφησα στην αγκαλιά της Παναγιάς,της μάνας σου.
Κρύψου εκεί, αγκάλιασε Την σφικτά,κρατήσου γερά απ’ Αυτήν…Αυτή ξέρει καλύτερα κι απο μένα κι απο σένα.
Η Παναγιά!
π. Ανδρέα Θεμιστοκλέους
Ι. Ναού Αρχαγγέλου Μιχαήλ Φρενάρους Κύπρου

Η Θεοσκέπαστη


Ηλία Βενέζη
[...] Άξαφνα ψίθυρος σιγονότατος, ψαλμωδία κατανυκτική, φωνή ικέτις, μπερδεύοντας με τη φωνή της ερημίας και της θαλάσσης, έφτασε στ’ αυτιά μας. Xείλη γυναικεία έψελναν ύμνους χριστιανικούς. Kάτω απ’ τα ερείπια του κάστρου των Φράγκων, η ταπεινή μελωδία της Oρθοδοξίας, βεβαίωση της συνέχειας, τι συγκίνηση που ήταν!
Σαν να μας έσεισε αγέρας βίαιος. Kάμαμε ακόμα λίγα βήματα. Kαι τότε πρόβαλε μπρος στα μάτια μας, όραμα θαμπωτικό, αλησμόνητο για πάντα, άσπρο, πάλλευκο: η “Θεοσκέπαστη”. Πάνω απ’ τα κρεμαστά νερά, στον άγριο βράχο, πάνω απ’ το ηφαίστειο.
Oι ύμνοι τώρα έρχονται πιο καθαροί. Προχωρήσαμε, μπήκαμε στη Θεοσκέπαστη. Κατακάθαρο, γυμνό, κατάγυμνο ήταν το ξωκκλήσι, καθώς όλα τα ξωκκλήσια των Eλλήνων. Mονάχα ένα ξυλόγλυπτο, παλιό, παμπάλαιο τέμπλο. Kαι μπρος στο Iερό, κάτω απ’ το φαγωμένο τέμπλο, γονατισμένες πάνω στις πλάκες, με σκυφτό κεφάλι, αποτραβηγμένες στη δέησή τους, μονάχες με τον εαυτό τους και με το Θεό, ξιπόλυτες, οι μαυροφορεμένες γυναίκες, που είχαμε δει από μακριά, έψελναν. H μια διάβαζε τα τροπάρια απ’ τη Σύνοψη, οι άλλες, οι αγράμματες, μουρμούριζαν μαζί της. Eίχαν ανάψει τα καντήλια, έξω ήταν το πέλαγο, τα “συστήματα των υδάτων” όλα ήταν κατάνυξη κ’ ερημιά. Oι γυναίκες λέγαν την Aκολουθία του Mικρού Παρακλητικού Kανόνος:
“Προστασίαν και σκέπην ζωής εμής τίθημι σε, Θεογεννήτορ Πάρθενε, συ με κυβέρνησον προς τον λιμένα σου”. “Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου, Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν”.

Η Κυρία Θεοτόκος αλλάζει τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας

H Κυρία Θεοτόκος αλλάζει τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας.

Posted: April 17, 2014 at 5:05 pm, Last Updated: 
Από την Παλαιά Διαθήκη, όλοι οι Προφητες είδαν το μεγαλείο της Κυρίας Θεοτόκου. Είδαν το μεγαλείο Εκείνης που για χάρη της θα εσώζετο το ανθρώπινο γένος. Οι Προφήτες την απεκάλεσαν ως απείρανδρον Μητέρα του Εμμανουήλ, ως νέα χρυσή στάμνα, που περιείχε το μάννα, ως νέα κιβωτό, ως η κατάκαρπος ελαία, ως Κήπος κεκλεισμένος και πηγή εσφραγισμένη, ως η κατά ανατολάς κεκλεισμένη πύλη, ως θρόνος υψηλός και επηρμένος, ως το όρος, ο ευδόκησεν ο Θεός κατοικείν εν αυτώ.
Στο σημείο μηδέν της ανθρώπινης ιστορίας γεννήθηκε η Κυρία Θεοτόκος. Τότε πήραν σάρκα και οστά οι προφητείες των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Γεννήθηκε η κόρη η οποία θα ήταν το σπουδαιότερο σκεύος εκλογής της ανθρωπότητας και όλης της δημιουργίας, γι’ αυτό και κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. Σε Εκείνη θα δεχόταν ο Σωτήρας του κόσμου, Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, να κατοικήσει μέσα της και να γεννηθεί από τα σπλάχνα της. Να γεννηθεί ο Μονογενής Υιός του Θεού εκ Πνεύματος Αγίου και να αλλάξει τον ρου της ιστορίας.
Η Κυρία Θεοτόκος κατήργησε τον παλαιό κόσμο και θα γεννούσε ως νέα Έυα, τον νέο κόσμο. Με την παρουσία της και του Υιού της ο κόσμος θα είχε πλέον ανακαινισθεί. Κανένα άλλο όνομα στην παγκόσμια ιστορία, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης δεν άλλαξε την ιστορία όπως ο Υιός της Παρθένου. Από τον ερχομό του Χριστού, έπρεπε να περάσουν τρεις αιώνες περίπου για να φανεί η παρρησία της Κυρίας Θεοτόκου στον Υιόν της. Έπρεπε να έρθει ο Μ.Κωνσταντίνος και να αφιερώσει την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, την Βασιλεύουσα όλων των πόλεων την Κωνσταντινούπολη, στο όνομα και την Χάρη της. Έκτοτε όλοι οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες θα τιμούν την Παναγία ως την προστάτιδα και υπέρμαχο(1), ως την κατ’εξοχήν Κυρία της Πόλης και της Αυτοκρατορίας. Και η Κυρία Θεοτόκος, φρόντισε μέσα στην επικράτεια της Αυτοκρατορίας να φτιάξει έναν ιδιαίτερο χώρο δικόν της, όπου εκεί θα λατρεύεται ο Υιός της. Είναι το περιβόλι της Παναγιάς, το Άγιον Όρος, που ξεκίνησε από τον Μέγα Αθανασιο το 963 μ.Χ και την ΙΜ Μεγίστης Λαύρας και έπειτα σε όλη την Αθωνική χερσόνησο ιδρύθηκαν Ιερές Μονές και Σκήτες, Κελιά και Ασκηταριά, τόποι προσευχής, περισυλλογής και ασκητισμού για χιλιάδες μοναχών μέχρι και τις ημέρες μας. Το Άγιος Όρος σήμερα είναι ελεύθερο γιατί φρόντισε η ίδια η Κυρία Θεοτόκος για αυτό το σπουδαίο δώρο στην ανθρωπότητα. Φρόντισε η ίδια να δημιουργήσει ως άλλη ζωοδόχος πηγή να ποτίζει την Οικουμένη και να αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του Βυζαντίου, που όμως παραμένει ελεύθερο.
Στο παρακάτω βίντεο ο ιερομόναχος π.Γεώργιος Αλευράς από την Ιερά Σκήτη Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων του Αγίου Όρους, ομιλεί την Παρασκευή του Ακαθίστου ύμνου, για την σπουδαιότητα της παρουσίας της Κυρίας Θεοτόκου από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, έπειτα τα χρόνια που οι ρωμηοί επικαλέστηκαν την Κυρία Θεοτόκο για την σωτηρία της Πόλης και πάντα το έπρατταν σε όλες τις δύσκολες στιγμές, αλλά και την αναγκαιότητα να κατανοήσουμε ότι σήμερα πρέπει να πράττουμε το ίδιο και να ζητούμε από Εκείνη δια των πρεσβειών της να αναστηθεί η ρωμηοσύνη που σταυρώνεται σήμερα.
ioannis-kapodistrias.blogspot.com

Υπεραγία Θεοτόκος στην Εκκλησία (τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς)


Μὲ τὴν ἁμαρτία τὸ θάνατο καὶ τὸ διάβολο οἱ ἄνθρωποι ξέπεσαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπομακρύνθηκαν. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς καὶ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ ἀμέτρητη φιλανθρωπία ἔγινε ἄνθρωπος καὶ γιὰ πάντα παραμένει ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους ὡς Θεάνθρωπος ὡς Ἐκκλησία. Ἡ δὲ Ἐκκλησία μὲ τὴν δική του θεανθρώπινη οἰκονομία σώζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν θάνατο καὶ τὸν διάβολο. Εἶναι Καινο- Διαθηκικὴ Πανευλογία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Ἔτσι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ποὺ ἐγέννησε γιὰ ἐμᾶς τὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ στὴν πραγματικότητα γέννησε τὴν Ἐκκλησία διότι ἔδωσε τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι λοιπὸν ἡ Θεοτόκος ταυτοχρόνως καὶ Ἐκκλησιογεννήτρια· ἡ Θεομήτωρ εἶναι ταυτόχρονα καὶ Ἐκκλησιομήτωρ.
Γι’ αὐτὸ ἡ ἁγία προσευχόμενη σκέψη τῆς Ἐκκλησίας ὁμολογεῖ καὶ διδάσκει αὐτὴ τὴν Παν-ἀλήθεια ὅτι δηλαδὴ ἡ Θεοτόκος εἶναι τὸ Παν-φῶς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ. Ὁλόκληρη ἡ Θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας γίνεται δι’ Αὐτῆς καὶ διὰ τοῦ δικοῦ Της Θεϊκοῦ Υἱοῦ.
Οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κηρύττουν γιὰ Αὐτήν. Ὅθεν δικαίως καὶ ἀληθῶς Θεοτόκον τὴν Ἁγίαν Μαρίαν ὀνομάζομεν. Τοῦτο γὰρ τὸ ὄνομα ἅπαν τὸ μυστήριο τῆς οἰκονομίας συνίστησι.

Η Θεοτόκος στη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας



 
Η ΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ
ΣΤΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

    Ο Λόγος έγινε αληθινά άνθρωπος. Πήρε την πραγματική ανθρώπινη φύση, με μίαν όμως καινότητα που δεν είχε η παλαιωθείσα φύση τού Αδάμ. Ο Χριστός είχε μεν τη φύση τού Αδάμ (σώμα και ψυχή), χωρίς όμως το στοιχείο της φθοράς, που επικάθησε σ αυτήν με την παράβαση. Έπρεπε να ήταν η αυτή ανθρώπινη φύση, σε καινούργια όμως διάσταση. Γιατί μια οποιαδήποτε παλαιά φύση δεν μπορούσε να πετύχει το θαύμα της λυτρώσεως. Όπως το καινούργιο κρασί δεν το βάζουν σε ασκιά τριμμένα και παλαιά, διότι υπάρχει κίνδυνος να διαρραγούν αυτά από το βάρος τού νέου οίνου, έτσι και το ρεύμα της νέας ζωής δεν μπορούσε να διοχετευτεί σε αγωγούς σκιουργιασμένους και παλαιούς. Έπρεπε η φύση μέσω της οποίας θα διοχετευόταν στον κόσμον η νέα ζωή, να είναι και αυτή νέα, φύση αληθινή μεν και πραγματική, χωρίς όμως την φθαρμένη παλαιότητά της, το στοιχείο εκείνο που την έκανε να έχει ανάγκη λυτρώσεως, δηλαδή την αμαρτία.

Και η φύση αυτή δόθηκε από το Πνεύμα τού Θεού και την Παρθένο Μαρία. Το πρώτο στοιχείο καινότητος της νέας φύσεως ήταν η δημιουργική ενέργεια τού Πνεύματος τού Θεού. Στη γέννηση τού Λόγου δεν μπορούσε να έχει θέση ο ρόλος τού φυσικού γεννήτορα. Με τον τρόπο αυτό δουλεύει η παλαιά φύση στη διαιώνιση τού ανθρωπίνου γένους. Είναι ο φυσικός τρόπος συλλήψεως τού ανθρώπου στη μήτρα της γυναίκας. Η φυσική συνέργεια τού πατέρα είναι απαραίτητη σε κάθε ανθρώπινη γέννηση. Με τη γέννηση δε αυτή κάθε γεννώμενο μπαίνει στον κύκλο της φυσικής φθοράς, την οποίαν κληρονομεί από τη φύση τού προπάτορα. Αυτός ο κύκλος ο φθαρμένος και παλαιός έπρεπε να σπάσει στην περίπτωση τού Θεανθρώπου, η σύλληψη και η γέννηση τού οποίου έπρεπε να ήταν έξω από τα κοινά μέτρα της φύσεως. Ο Χριστός δεν έπρεπε να έχει φυσικό πατέρα, γιατί αλλιώτικα θα ήταν ένας κοινός άνθρωπος. Φυσική του αρχή έπρεπε να ήταν κάποια πέρα από τη λειτουργικότητα της παλαιάς γεννήσεως. Η αρχή δε αυτή ήταν το Πνεύμα τού Θεού, η ενέργεια τού οποίου ανεπλήρωσε τη θέση τού πατέρα στη σύλληψη τού Υιού τού Θεού. Την ανθρώπινη σπορά αντικατέστησε η δύναμη τού θείου Πνεύματος, η οποία επεσκίασε τη μήτρα της Παρθένου και εμόρφωσε σ αυτήν το έμβρυο της ανακαινισμένης φύσεως. Με τον τρόπο αυτό καταβλήθηκε η νέα φύση η ξεκομμένη από τη ρίζα τού Αδάμ, η φύση χωρίς τη φθορά τού προπάτορα. Τώρα υπάρχει η νέα ρίζα τού κόσμου, φυτρωμένη στα σπλάχνα της Απειρογάμου, από την οποίαν θα βλαστήσουν οι νέοι άνθρωποι, θα προέλθει η καινούργια κτίση στο νέο θαύμα της χριστοποιημένης ζωής. Το συλληφθέν στη μήτρα της Παρθένου είναι -κατά τη δήλωση τού αγγέλου- «άγιον», φύση καθαρή, γεμάτη φώς και διαφάνεια, που καμιά σχέση δεν είχε με την παλαιά φύση, που οδηγούσε στη φθορά και το θάνατο. Από τη φύση τού Χριστού απορρέει η καινότητα της νέας ζωής. Η παλαιά φύση ενοφθαλμίζεται στο Δέντρο τού χριστολογικού θαύματος, απ όπου παίρνει τη χάρη τη λυτρωτική και αυξητική στο απαστράπτον σώμα της θείας βασιλείας. Όλα, λοιπόν, καινά στον ξένο και καινό τόκο της Παρθένου, επί τού οποίου αυγάζει η θεσπέσια μαρμαρυγή τού Πνεύματος τού Θεού!

Τι σημαίνει: Μαρία - Θεοτόκος - Παναγία





Μαρία
Ασφαλώς δεν είναι γνωστό σε πολύ κόσμο το τι σημαίνει το όνομα Μαρία, και το οποίο είναι το καθ' αυτό όνομα που της δόθηκε αρχικά, και που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη 
και δεν της δόθηκε τυχαία.

«Το πανσεβάσμιον και κεχαριτωμένον όνομα της Μαρίας προσφυέστατα και αρμοδιώτατα εδόθη εις την αειπάρθενον Θεοτόκον κατά πρόγνωση και βουλή Θεού, παρά του
οποίου παρά του οποίου ήταν ωρισμένη να γίνη Μητέρα Αυτού. Σημαίνει δε το όνομα Μαρία: Παντοδυναμία, τουτέστιν εκείνη η οποία ήνωσε τα δύο άκρα αντικείμενα Θεό και 
άνθρωπο. Ακόμη σημαίνει Σοφία, η οποία βρήκε τον τρόπο δια να ενώση δύο φύσεις σε μια υπόσταση, χωρίς να συγχύση τα ιδιώματα των φύσεων. Και τρίτον σημαίνει 
Αγαθότης, ήτοι χάρις, η οποία εθεοποίησε την ανθρώπινη φύση και ανεβίβασε αυτή υπεράνω των ουρανίων δυνάμεων. Αυτά τα τρία περιέχει το όνομα Μαρία. Δόθηκε διότι 
έμελλε να υπηρετήσει το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας.

...» Το όνομα Μαρία παράγεται από το εβραϊκό Αϊός το οποίο δηλοί Κύριος και ερμηνεύεται Κυρία διότι, ως Μήτηρ Θεού κυριεύει και εξουσιάζει ουράνια και επίγεια κτίσματα. 
Έχει δε την κυριότητα της δυνάμεως επειδή το θεμέλιο της κυριότητος είναι η δύναμις».